Hipoteza robocza

Trzeba być skrajnie naiwnym, żeby sadzić, iż Maria Kiszczak wydała dokumenty bezpieki przechowywane przez swojego męża „z potrzeby serca” albo w wyniku zmian patologicznych powstałych w mózgu na skutek starzenia się organizmu. Najbardziej plugawy peerelowski czekista nie mógł nie mieć wpływu na zachowanie swojej żony, także i po swojej śmierci. Kiszczakowa sama zresztą przyznała później, że dokumenty przekazała IPN na przedśmiertne żądanie męża.

W tym temacie jesteśmy siłą rzeczy skazani na formułowanie hipotez opartych wyłącznie na poszlakach i domysłach. Jaki mógł być zamiar bolszewika, który zaczynał w kontrolowanej przez sowietów informacji wojskowej, dowodził bezpieką wojskową i cywilną, nadzorował peerelowski odcinek operacji Pieriestrojka, i który najprawdopodobniej – o czym już pisałem – był jednym z zakulisowych szefów bezpieczniackiej oligarchii po sfingowanym upadku komunizmu?

Sprawa Lecha Wałęsy nie jest tutaj wcale najważniejsza. To, że Wałęsa był TW „Bolkiem” jest faktem znanym praktycznie od czasów podziemnej „Solidarności” i stanu wojennego, a obszernie omówionym i zbadanym co najmniej od roku 2008, kiedy ukazała się książka Sławomira Cenckiewicza i Piotra Gontarczyka na temat współpracy Wałęsy z SB. Zresztą nawet bez wiedzy o agenturalnych uwikłaniach Wałęsy widać było wyraźnie, że człowiek ten jest – cytując Józefa Mackiewicza – „jawnym współpracownikiem” komunizmu i użytecznym idiotą, do tego jeszcze skrajnie egoistycznym i łakomym na frukty władzy.

Ujawnienie faktu posiadania „prywatnych” archiwów nie tylko przez Kiszczaka, ale też przez wysokich rangą oficerów bezpieki jest ostatecznym obaleniem mitu „Solidarności” i ostatecznym potwierdzeniem (i to de facto przez ludzi bezpieki!) tego, że w tzw. III RP prawdziwą władzę stanowią przetransformowane, zakulisowe struktury komunistyczne, oparte właśnie na bezpiece, a politycy zajmujący oficjalne stanowiska idą na pasku „Ubekistanu”.

Wydaje się, że kombinacja operacyjna „Szafa Kiszczaka” ma kilka strategicznych celów. Pierwszy z nich to stworzenie wrażenia, że bezpieczniacki układ słabnie wprost proporcjonalnie do wieku równie przysłowiowych, co realnych „starych komuchów” i „starych ubeków”. Słowem – że „porządek pookrągłostołowy”/magdalenkowy/III RP/PRL-bis” pewnie i istniał, ale wraz ze śmiercią Jaruzelskiego i Kiszczaka oraz ujawnianiem ich archiwalnej spuścizny kończy swój żywot. Drugim celem wydaje się być „oczyszczenie przedpola” dla nowej politycznej agentury wpływu, nowych „słupów” grupy faktycznie trzymającej władzę. Elity, które umownie można określić jako okrągłostołowe – zarówno o genezie solidarnościowej, jak i komunistycznej – po prostu z czasem zużyły się i skompromitowały. Stopniowo zużywa się model pieriestrojkowego demobolszewizmu. Każdy system władzy musi trwać – w szczególności komunizm/neokomunizm – stąd niezbędna jest wymiana kadr co jakiś czas poprzez „spalenie” starej agentury, by ją wymienić na nową. Poza tym, stare trepy z WSI czy esbecy młodsi stopniem wcale nie są aż tacy starzy, a rolę ich słupów wcale nie muszą pełnić PO, UW, PSL, SLD, ani też Palikot czy ugrupowania lewackie…

Nie wolno zapominać o tym, że wszystkie tropy prowadzą do Moskwy. Faktyczną centralą układu okrągłostołowego jest Rosja Sowiecka. Operacja sfingowanego „końca postkomunizmu” może być inspirowana bezpośrednio z Moskwy, aczkolwiek nie musi. Zresztą, wszystkie akcje podejmowane przez struktury bezpieczniackie są realizowaniem interesów Rosji Sowieckiej nad Wisłą. Sowieciarze również, co jakiś czas, wymieniają zużytą agenturę w swoich strefach wpływów na nową. W dłuższej perspektywie, interesy Kremla i Łubianki w Polsce wcale nie muszą być realizowane przez starą agenturę i stare elity okrągłostołowe. Równie dobrze, reprezentantem Rosji Sowieckiej może być  na przykład „prawica”, widząca w Putinie „katechona” – sojusznika przeciwko „zgniłemu zachodowi”, „banksterom”, Unii Europejskiej, wrażym Niemcom czy islamskiemu najazdowi. Ważnym elementem tła, na którym rozgrywa się operacja „Szafa Kiszczaka” jest „prawicowy NEP” Putina, który od kilku lat pozycjonuje się właśnie w tej roli. Rosja Sowiecka stopniowo rezygnuje z „ręcznego sterowania” swoimi strefami wpływu za pomocą starych „czystych” komunistów i starej bezpieki na rzecz swego rodzaju outsourcingu, w którym interesy Moskwy realizowane są przez siły prawicowe, patriotyczne, nacjonalistyczne i konserwatywne, a od niedawnego spotkania papieża Franciszka z patriarchą cerkwi kagiebowskiej Cyrylem, także Kościół Katolicki.