Jeszcze o sytuacji w neo-ZSRS

Operacja „Burza w Moskwie II”?

Ostatnie pogłoski o chorobie Putina (wersje są różne – od kontuzji w wyniku słynnego lotu z młodymi żurawiami, poprzez kontuzje typowe dla judoki, po raka kręgosłupa i to w fazie terminalnej), jego coraz słabszej pozycji w czekistowskim aparacie władzy czy wręcz niezdolności do pełnienia funkcji prezydenta oraz wewnątrzkremlowskim puczu pałacowym (nb. źródłem większości tych informacji są media sowieckie i runet kontrolowany przez KGB) można interpretować jako bardzo złożoną mistyfikację, albo jako operację wymiany „genseka”.

Jeśli mamy do czynienia z dezinformacyjnym spektaklem, to celem byłoby  wywarcie wrażenia chaosu, słabości i niezborności polityki Moskwy. Możliwe, że Putin, pozorując słabość, zamierza przetestować lojalność własnego otoczenia i podległego mu aparatu, by w odpowiednim momencie wkroczyć i twardą ręką rozprawić się z faktycznymi i domniemanymi puczystami. Poza tym – patrząc systemowo – tego typu ustawka doskonale wpisuje się w dotychczasową kampanię oswajania, ocieplania i łagodzenia wizerunku Rosji Sowieckiej, Putina i jego środowiska. Być może korporacja czekistów zdecydowała się na rezygnację z wizerunku Putina jako „samca Alfa”, który sprowadza do parteru każdego przeciwnika (zarówno w realu, jak i na macie), jeździ konno na gołej klacie i inseminuje tygrysicę we władywostockim ZOO. Elementem tego przedstawienia byłby wizerunek „ludzkiego pana”, który tak jak każdy judoka doznaje kontuzji; ewentualna choroba miałaby skłonić do ludzkiego odruchu współczucia wobec schorowanego i sędziwego genseka…

Wracając zaś do początku tekstu, całkiem możliwe jest, że obserwujemy operację wymiany „prezesa korporacji czekistów”, co zresztą wcale nie wyklucza scenariusza dezinformacji. Widocznie neosowieckie „politbiuro” uznało, że Putin „zużył się” w roli prezydenta/genseka i w interesie systemu władzy konieczne jest  jego usunięcie. Czy dokona się ono poprzez pokojowe odejście Putina (i zagwarantowanie jemu oraz jego klanowi nietykalności – tak jak Jelcynowi i „Rodzinie”), czy może Putin zejdzie na raka, porazi go lokówka, która wpadnie pod prysznic, a może rozszarpie tłum, tak jak Ceausescu – jest drugorzędne, im bardziej spektakularne, tym bardziej uwiarygodni operację. Media, zarówno sowieckie, jak i zagraniczne, systemowe i opozycyjne już typują ewentualnych sukcesorów Putina. W pierwszej kolejności jest to Siergiej Szojgu – nowo mianowany minister obrony, mówi się też o Siergieju Iwanowie – szefie administracji prezydenckiej i generale KGB. Już rozpoczęła się akcja promowania Szojgu jako wzorcowego demokraty i reformatora, wzorcowego ministra sytuacji nadzwyczajnych, wzorcowego partyjno-bezpieczniackiego aparatczyka i zbawcy rosyjskiej armii. Tylko czekać, aż Dugin ogłosi go wcieleniem Buddy, Chrystusa, Baphometa i Lenina jednocześnie. Oczywiście, nie można wykluczyć faktycznej choroby Putina, zwłaszcza po takiej informacji od Premiera Japonii i dementi Pieskowa czy też po wizycie w Turcji.

Resort obrony – reorganizacja

Zostawmy jednak z definicji mętne spekulacje i prognozy, a zajmijmy się faktami dokonanymi – na największą uwagę zasługują ostatnie roszady w resorcie obrony i siłach zbrojnych.

6 listopada usunięto ze stanowiska ministra obrony Anatolija Sierdiukowa i mianowano na to stanowisko generała Siergieja Szojgu. Oficjalnym powodem usunięcia Sierdiukowa jest afera korupcyjna w firmach podległych resortowi i kwestie obyczajowe (tak, jakby i jedno i drugie nie leżało w naturze sowieckich elit), wśród przyczyn wymienia się też założenia reformy Sierdiukowa (przyklepane swego czasu przez Putina): uszczuplenie korpusu oficerskiego, zmniejszenie liczby okręgów wojskowych oraz rezygnacja z masowej mobilizacji w razie wojny. Druga przyczyna wydaje się bardziej znacząca – aparat władzy, w tym wypadku oficerowie sił zbrojnych jako niezwykle ważny segment po prostu nie może tolerować naruszania własnych interesów przez cywila, który zaczynał karierę jako właściciel firmy meblarskiej, a później szefował skarbówce, a nie FSB, GRU czy np. Komitetowi Śledczemu.

Szojgu jest kontrapunktem Sierdiukowa – modelowym wręcz, partyjno-bezpieczniackim aparatczykiem, sprawnym dowódcą i organizatorem; można powiedzieć wręcz, że jest bardziej putinowski od Putina. Pochodzi z rodziny komunistycznej z okupowanej przez Sowiety Tannu-Tuwy, karierę funka KPZS rozpoczął w l. 80 w Abakanie. W roku 1990 pracował w Państwowym Instytucie Architektury Stolicy w Moskwie, w 1991 zaczął organizować system ratownictwa i obrony cywilnej, w 1994 przekształconym w Ministerstwo ds. Sytuacji Nadzwyczajnych (MCzS), którym dowodził do maja 2012. MCzS nie jest jednak typową obroną cywilną – jest to de facto zorganizowany na wzór wojskowy segment bezpieki, posiadający m.in. własny „specnaz”. Poza tym, w 1992 pacyfikował konflikt osetyńsko-inguski, będąc we władzach Osetii Północnej. Od 1999 zaczął tworzyć struktury Partii Jedności, której sukcesorem jest „Jedinaja Rossija”; w l. 90 związany z Jelcynem, a potem (po dziś dzień) z Putinem. Według analityków STRATFOR, Szojgu jest powiązany także z GRU. Dowodził także „akcją ratunkową” w Smoleńsku 10.4.2010, a później – wraz z Putinem – rządową komisją ds. „ustalenia” przyczyn „katastrofy” smoleńskiej.

Zmieniło się też dowództwo armii czerwonej. Szefem gensztabu został gen. Walerij Gierasimow, będący specjalistą od obrony antyrakietowej, a wcześniej – oficerem wojsk pancernych i zmechanizowanych. Jest absolwentem Wyższej Szkoły Dowódczej Wojsk Pancernych w Kazaniu,  Akademii Wojsk Pancernych i Akademii Sztabu Generalnego. Służbę zaczął w Północnej Grupie Wojsk w Polsce, gdzie doszedł do stanowiska d-cy batalionu czołgów. Później służył w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym. Od 1993 dowodził 144. dywizją zmechanizowaną w Tallinie, (rok później przeniesioną do obwodu smoleńskiego). Od 1997 był pierwszym zastępca d-cy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1998-2006 (pierwsza i druga wojna w Czeczenii) dowodził m.in. 58 Armią w Północnokaukaskim OW.  W latach 2007-09 – Leningradzkim OW, a od kwietnia 2012 – Centralnym OW. Jest to oficer o antyzachodnim nastawieniu. Uważa on m.in., że… amerykańska tarcza antyrakietowa może powstrzymać sowiecki atak rakietowo-jądrowy na Zachód i USA, stąd ABM jest instalacją Zachodowi zupełnie niepotrzebną.

Wiceministrami obrony zostali gen. Władimir Szamanow – zwany „rzeźnikiem” ze względu na zbrodnie popełnione podczas drugiej wojny czeczeńskiej; wg działacza rosyjskiego „Memoriału” miał on osobiście dowodzić ludobójczymi operacjami, gen. Arkadij Bachin – dowódca Zachodniego Okręgu Wojskowego oraz gen. Oleg Ostapienko – dowódca Wojsk Powietrzno-Kosmicznych.

Warto także zwrócić uwagę na to, że pierwszą podróż zagraniczną Szojgu odbył do ChRL, gdzie został przyjęty przez kierownictwo chińskiej kompartii oraz ministra obrony i przewodniczącego Centralnego Komitetu Wojskowego KPCh (20 – 21.11). Szojgu wziął także udział w posiedzeniu Rosyjsko-Chińskiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy Wojskowo-Technicznej.

Długofalowa i konsekwentna polityka czekistów

Mamy zatem powyżej elementy układanki, które połączone ukazują nam pewne stałe cechy, reguły, mechanizmy i kierunki polityki Rosji Sowieckiej: zarówno wewnętrznej, jak i zagranicznej, które mają charakter długofalowy i są niezależne od zmian personalnych czy kadrowych na szczytach władzy.

Rosja Sowiecka prowadzi politykę, której zadaniem jest wywieranie wrażenia chaosu, przy jednoczesnej pełnej kontroli nad sytuacją. „Putinowską” wersję neokomunizmu można określić jako „demobolszewizm” – totalitarny system,  w którym za fasadą pseudodemokracji kryje się władza sowieckiego aparatu bezpieczeństwa, której centrum jest nieformalne politbiuro składające się z wysokich szarżą czekistów, wojskowych i plutokratów komsomolskiej proweniencji, dość nieopatrznie zwanych „oligarchami”. Od rozpoczęcia etapu określanego jako „Putin 2.0” mamy do czynienia z nasileniem tej tendencji, a co za tym idzie zwiększeniem totalitarnej kontroli. Najważniejsze stanowiska w państwie – w rządzie, ale także w administracji prezydenckiej i w parlamencie – zostały obsadzone przez wysokich rangą oficerów KGB/FSB i ludzi z poruczenia bezpieki. Tym samym utworzono czekistowską „juntę”, będącą ważnym ośrodkiem dyspozycji politycznej. Wzrasta też pozycja wojska, będącego segmentem bezpieczniackiej kasty, a jednocześnie kontrolowanego przez rządzącą korporację czekistów.

Ponadto, właśnie na przestrzeni ostatniego roku zaostrzono represje wobec poddanych sowieckiej władzy: wprowadzono totalną cenzurę Internetu, totalną inwigilację ludności, poszerzono granicę „zdrady stanu” i odcięto organizacje pozarządowe od finansowania zagranicznego oraz kontaktów z zagranicą. Władza przystępuje także do tworzenia nowej ideologii dla systemu, będącej amalgamatem tak różnych elementów, jak pokazowa walka z korupcją czy obrona „Świętej Rusi” przed lewactwem i promowanie sowiecko-rosyjskiego państwowego nacjonalizmu; nieprzypadkowo Putin wprost wyrażał niedawno zamiar restytucji „narodu sowieckiego”. Z drugiej strony, przykręcaniu śruby towarzyszy proces poszerzenia bazy społecznej czekistowskiego establishmentu: kooptacji „opozycji pozasystemowej”, oczywiście jedynie do zewnętrznych kręgów władzy. Nominacja na stanowisko ministra obrony Siergieja Szojgu (generała jednej ze służb bezpieczeństwa, a od 6 listopada generała armii, betonowego aparatczyka pozytywnie zweryfikowanego przez FSB) i roszady w gensztabie wpisują się w tendencję przekształcania systemu władzy z „miękkiego” neobolszewizmu w „twardy” neobolszewizm.

Jeśli zaś chodzi o politykę zagraniczną, to nie jest przypadkiem, że celem pierwszej zagranicznej podróży nowego sowieckiego ministra obrony był Pekin. Chociaż nie są znane konkretne ustalenia spotkania Siergieja Szojgu z kierownictwem KPCh, przewodniczącym CKW KPCh i posiedzenia Międzyrządowej Komisji ds. Współpracy Wojskowo-Technicznej, to wiadomo, że padały deklaracje o kontynuacji i zacieśnianiu współpracy politycznej, militarnej i technologicznej pomiędzy Moskwą a Pekinem: ustępujący gensek KPCh Hu Jintao stwierdził m.in., że „niezależnie od zmian na świecie, czy też w Rosji lub Chinach kurs na rozwój stosunków chińsko-rosyjskich pozostanie bez zmian”, a XVIII zjazd KPCh, podczas którego mianowano nową jej wierchuszkę, „otworzył nowe możliwości dla dalszego rozwoju stosunków partnerstwa strategicznego i współdziałania między Chinami a Rosją”. Xu Qiliang, wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu Wojskowego mówił z kolei o “podniesieniu relacji wojskowych na wyższy poziom”. Sojusz polityczno-wojskowy z komunistycznymi Chinami jest stałym i strategicznym kierunkiem polityki zagranicznej Moskwy. Obecność Siergieja Szojgu w wierchuszce kremlowskiej (oraz nowe kierownictwo KPCh) jest zatem gwarantem zachowania ciągłości (a w dalszej perspektywie – wzmocnienia) osi Moskwa-Pekin.

Równie ważnym, stałym elementem polityki zagranicznej Rosji Sowieckiej jest dążenie do ekspansji na Zachód: zwasalizowanie albo neutralizacja Europy Zachodniej i otwarcie wroga polityka wobec USA (i kogokolwiek, kto zostanie uznany za wroga – zgodnie ze stanem faktycznym, czy nie). Realizacja zachodniej polityki Moskwy zakłada m.in. rozbijanie i tak już w dużej mierze iluzorycznej jedności euroatlantyckiej, a sowiecki generał o facjacie rodem z typologii Lombroso, który twierdzi, że „tarcza antyrakietowa jest Europie niepotrzebna”, bo może powstrzymać ewentualny atak rakietowo-jądrowy na Zachód i z tego powodu zagraża Rosji Sowieckiej, doskonale nadaje się do szantażowania Zachodu, pardon – formułowania wobec krajów zachodnich różnych „propozycji nie do odrzucenia” i sugerowania „większej elastyczności” w polityce zagranicznej, na przykład tworzenie międzynarodowego porządku, w którym NATO (i USA) byłoby neutralne i nie uderzałoby w interesy Moskwy, która byłaby głównym rozgrywającym – oczywiście w celu utrzymania porządku, pokoju i przestrzegania łamanych przez zgniły Zachód praw człowieka. Nie można też zapominać o tym, że sam Szojgu postulował wprowadzenie odpowiedzialności za podważanie mitu zwycięskiej roli ZSRS (wykorzystywanego po dziś dzień jako karta legitymizująca bolszewizm) w II wojnie światowej – także wobec przywódców innych państw.

Nie unikniemy jednak prób prognozy. Są bowiem dwa następujące konteksty międzynarodowe, w których należy widzieć ostatnie roszady w ministerstwie obrony, gensztabie oraz wzmocnienie czekistowsko-militarnego syndykatu. Pierwszy – to możliwa interwencja państw zachodnich w Syrii, a potem w Iranie, gdzie przedpolem i zapleczem frontowym dla sowieciarzy będzie Kaukaz. Drugi natomiast – to tzw. „rewolucja gazowa”, która może osłabić jeden z instrumentów współczesnej ekspansji sowieckiej, mianowicie wasalizację i finlandyzację Zachodu poprzez korporacje surowcowe. Nie mają jednak racji wolnorynkowe i chrześcijańskie pięknoduchy twierdzące, że wówczas „zła” (co oczywiście jest prawdą) Rosja Sowiecka padnie, pokonana przez „niewidzialną rękę wolnego rynku”, postrzeganą jako byt nadprzyrodzony. Polityka w ostatecznym rozrachunku zawsze bierze górę nad ekonomią. W przypadku osłabienia „miękkich” instrumentów ekspansji na Zachód i ewentualnego załamania osi Moskwa-Berlin-Paryż, Rosja Sowiecka zwróci się na Wschód. Wzmocnieniu ulegnie „blok eurazjatycki”: oś Moskwa-Pekin oraz projekty formalnej reintegracji przestrzeni sowieckiej, a polityka Moskwy wobec zachodu może przybrać formę agresywną.

Nie wolno wykluczać agresji militarnej: zdaniem m.in. George’a Friedmana czy Jeffa Nyquista, wojna wywołana przez Rosję Sowiecką jest wręcz w perspektywie najbliższych kilku lat nieunikniona.

Centrum a peryferie

Fakt, że współczesna „III RP” jest de facto kontynuacją peerelu (tak jak FR kontynuacją ZSRS) – jest, a w każdym razie powinno być truizmem. Ta świadomość skłania do tego, by na ostatnie wydarzenia polityczne na peryferiach patrzeć w kontekście wyżej przedstawionej sytuacji politycznej w centrum: chodzi o „przełom” wokół sprawy smoleńskiej, pojawienie się na scenie politycznej ruchu narodowego i rzekome, podsycane przez (szeroko pojęty) establishment czerwono-bezpieczniackiej proweniencji zagrożenie „terroryzmem”, „nacjonalizmem”, „faszyzmem”, „ksenofobią”, „mową nienawiści” itp.

Ujawnienie faktu profanacji ciał ofiar smoleńskich, ich drastycznych zdjęć przez „niezależnych rosyjskich blogerów”, odkrycie trotylu na szczątkach samolotu – wszystko można odczytywać jako wymknięcie się sytuacji spod tusko-sowieckiej kontroli, „spontaniczny bieg wydarzeń”, „budzenie się narodu” a nawet i przejście części aparatu władzy na „jasną stronę mocy”. Nie wolno jednak odrzucać możliwości, że w tej sprawie mamy do czynienia z kontrolowanymi przeciekami i kontrolowanym chaosem. Jaki interes mieliby tu sowieci i ich nadwiślańscy sojusznicy? Po pierwsze – ujawnienie informacji z pozoru pogrążających i sowietów, i PO to nic innego, tylko „podpis czekisty”. Sowieci dają tym samym sygnał: „to my dokonaliśmy zamachu, a wy możecie nam naskoczyć”. Komunikat ten skierowany jest i do czynników decyzyjnych na Zachodzie (w USA i Europie), i do elit PRL-bis (zwłaszcza do Tuska i PO – „partii zewnętrznej”, która jest „słupem” czerwono-bezpieczniackiej faktycznej władzy) oraz do społeczeństwa zamieszkującego tereny pomiędzy Odrą a Bugiem. Mówienie, że na skutek ostatnich informacji „wreszcie upowszechnia się wiedza, a co najmniej podejrzenie o zamach” jest naiwnością: większość zsowietyzowanego społeczeństwa ma tę świadomość od 10.4.2010, ale traktuje to jako wezwanie do podporządkowania się sowieciarzom.

Z kolei elity zachodnie (podminowane agenturą wpływu) chcą robić interesy z czekistami, być może jednocześnie obawiają się, że adekwatna reakcja sprowokowałyby nie tylko kontrę Rosji Sowieckiej, ale i SCO (Moskwa otrzymałaby wsparcie Pekinu).

Powyższemu, a także renesansowi neoendecji, neo-ONR wraz z próbami ich przejęcia i „kontry” w postaci przymiarek do stworzenia establishmentowej „prawicy narodowej”, coraz ostrzejszym represjom wobec nieprawomyślnych (zatrzymywani są nawet uczniowie szkół średnich za promowanie wiedzy o NSZ) towarzyszy rekonstrukcja instytucjonalna struktur władzy w PRL-bis. Coraz większe znaczenie ma tzw. „ośrodek prezydencki”, przy czym jest to określenie dość powierzchowne, bo najprawdopodobniej Komorowski występuje tu w roli „słupa” i wykonawcy politycznej woli środowisk WSI. Stopniowo wdrażane są koncepcje zawarte w tzw. Strategicznym Przeglądzie Bezpieczeństwa Narodowego, które przewidują utworzenie na bazie wywiadu cywilnego i kontrwywiadu wojskowego „superorganu” bezpieczeństwa, który zdominowany ma być przez struktury komunistyczne: WSI, oficerów liniowych chowu sowieckiego, aparatczyków wywodzących się z PZPR i komunistyczną agenturę wpływu. Na poziomie wewnętrznym oznacza to pełną rekomunizację, a na poziomie polityki zagranicznej – dalszą realizację celów polityki sowieckiej przez „Polskę” w ramach Unii Europejskiej i NATO; PRL-bis ma być – wespół z Niemcami – koniem trojańskim Rosji Sowieckiej na Zachodzie.

Jest to zresztą kontynuacja (i być może finalizacja) polityki prowadzonej przez tzw. Ubekistan (wespół z „polityczną agenturą wpływu”, z Rosją Sowiecką za plecami) praktycznie od 2007 roku, gdzie momentem przełomowym i przyspieszeniem był 10 kwietnia 2010. Po okresie PiS-owskiej odwilży, krótkotrwałej destabilizacji, nadwiślański neokomunizm powraca do stanu równowagi.

Źródła:

1.     Amelka222: „Gdzie jest Putin?”: http://lamelka222.salon24.pl/459980,gdzie-jest-putin

2.     /-/ „Rosyjskie przypadki”: http://lamelka222.salon24.pl/461279,rosyjskie-przypadki

3.     /-/ „Nowy segment kremlowskiej mafii S. Szojgu”: http://lamelka222.salon24.pl/465092,nowy-segment-kremlowskiej-mafii-s-szojgu

4.     Anton Kliuczkin: „Gienierał Szajtan”: http://www.lenta.ru/articles/2012/11/14/shoigu/   

5.     Piotr Kościński, Tatiana Serwetnyk: „Najbliższy współpracownik Putina pokieruje armią”: http://www.rp.pl/artykul/29,950585-Najblizszy-wspolpracownik-Putina-pokieruje-armia.html

6.     Piotr Maciążek: „Czy choroba Putina może zdestabilizować Rosję?”: http://politykawschodnia.pl/index.php/2012/11/06/maciazek-czy-choroba-putina-moze-zdestabilizowac-rosje/

7.     /-/ „Tuwaniec, buddysta, w dodatku nie petersburczyk ministrem obrony Rosji”: http://politykawschodnia.pl/index.php/2012/11/06/maciazek-tuwiniec-buddysta-w-dodatku-nie-petersburczyk-nowym-ministrem-obrony-rosji/

8.     /-/:”Chiny celem pierwszej wizyty nowego rosyjskiego ministra obrony”: http://politykawschodnia.pl/index.php/2012/11/13/chiny-celem-pierwszej-wizyty-nowego-rosyjskiego-ministra-obrony/    

9.     Antoni Rybczyński: „W putinlandzie idzie ku przesileniu”: http://www.gazetapolska.pl/25065-w-putinlandzie-idzie-ku-przesileniu

10.  Ahmad Sardali: „Szojgu – buduszczij kremlowskij pachan?”: http://www.kcblog.info/2012/11/blog-post_4484.html

11.  /-/ „Putin skora umriot”: http://www.kcblog.info/2012/11/blog-post_2502.html

12.  Tatiana Serwetnyk: „Miedwiediew chce wrócić na Kreml”: http://www.rp.pl/artykul/29,955693-Miedwiediew-chce-wrocic-na-Kreml.html

13.  Niezalezna.pl: „Dowodził w Smoleńsku, został nagrodzony”:  http://niezalezna.pl/34522-dowodzil-w-smolensku-zostal-nagrodzony

14.  Głos Rosji: „Kurs Chin na rozwój stosunków z Rosją jest niezmienny”: http://polish.ruvr.ru/2012_11_22/Chiny-Rosja-rozwoj-stosunkow/

15.  Xinhua, „China, Russia to strenghten military ties”: http://news.xinhuanet.com/english/china/2012-11/21/c_131990453.htm