Operacja "śnieżna rewolucja". Cz.2: Kontekst międzynarodowy

W sowietach (i starego, i nowego typu) polityka wewnętrzna jest ściśle sprzężona z polityką zagraniczną. Można wręcz powiedzieć, że polityka wewnętrzna jest pochodną polityki zagranicznej, nastawionej na dezinformację otoczenia międzynarodowego.

Polityka dezinformacji – strategiczna broń imperium

Operacje „liberalizacji” z wykorzystaniem koncesjonowanej i/lub z różnych powodów łatwej do kontroli opozycji mają swój wymiar dezinformacyjny. Głównymi celami są: uwiarygodnienie sowietów jako państwa ewoluującego w stronę demoliberalizmu bądź zbliżonego systemu, osłabienie międzynarodowych struktur politycznych Zachodu bądź pogłębienie istniejących podziałów, odciągnięcie uwagi od ekspansyjnej polityki zewnętrznej, zbrojeń itp. i wreszcie (zwłaszcza po roku 1991) – pogłębienie relacji gospodarczych i handlowych z Zachodem, co oznacza de facto ekspansję KGB i sowieckiej mafii oraz półpasożytniczą eksploatację Zachodu.

Praktycznie od obwieszczenia, że nowym „prezydentem Rosji” zostanie Putin, zachowanie kagiebowskiej grupy trzymającej władzę jest dziwnie sprzeczne: z jednej strony odwilż – ograniczona tolerancja wielotysięcznych demonstracji, dawanie pewnych koncesji opozycji, tworzenia „demokratycznych” i „liberalnych” rządowych think tanków dla dysydentów, antykorupcyjne kampanie.

Z drugiej strony – jednoczesna walka z opozycją: represje administracyjne i karne (łagodne, np. na tle ludobójstwa na Kaukazie czy morderstw o „nieznanym sprawstwie”), wycofywanie się z odwilży, czy też wreszcie jeszcze większe „okopanie się” najtwardszych czekistów, wzmocnienie aparatu represji i rozbijanie opozycyjnych demonstracji, począwszy od intronizacji „nowego” prezydenta (kiedy Moskwę zmieniono w twierdzę, gdzie nawet „sowki” nie mogły machać chorągiewkami na trasie przejazdu putinowskiego Mercedesa, a bezpieka zatrzymywała hurtowo zupełnie przypadkowych ludzi). 

Wygląda jednak na to, że taka polityka jest przemyślana. Na poziomie międzynarodowym, operacja „Wybory 2012” (której elementem jest „kontrolowana porażka" Putina i tymczasowa „odwilż”) to swego rodzaju zasłona dymna, pod którą kagiebowska grupa trzymająca władzę konsekwentnie realizuje swoją politykę. Chodzi z grubsza o to, by wywrzeć wrażenie „demokratyzacji”, „liberalizacji” i „przemian”, a także wrażenie wewnętrznego chaosu przy jednoczesnej pełnej kontroli nad sytuacją. To zresztą stała cecha polityki sowieckiej (zwłaszcza neosowieckiej): z jednej strony pełna kontrola i konsekwencja celów, a z drugiej – taktyczna giętkość i wrażenie niezborności oraz chaotyczności.

By jednak spróbować odpowiedzieć na pytanie, jakie są konkretne kierunki kombinacji operacyjnej „Wybory 2012”, należy najpierw przyjrzeć się najważniejszym celom polityki sowieckiej, zwłaszcza tych realizowanych od początku tzw. „ery Putina”.

Budowa „Bloku kontynentu”

W wymiarze wewnętrznym jest to rekonstrukcja i rekonsolidacja sowieckich struktur władzy, zarówno w samej FR, jak i w krajach „post-” komunistycznych. W wymiarze zewnętrznym – realizacja projektu geostrategicznego, który – w pewnym uproszczeniu – określany jest tako „projekt eurazjatycki”; jest to sieć sojuszy, która ześrodkowana jest na Rosji Sowieckiej i składa się z osi: Moskwa-Berlin-Paryż, Moskwa-Pekin (utworzenie SCO), Moskwa-Teheran (plus inne promoskiewskie kraje i organizacje muzułmańskie), Moskwa-Phenian, Moskwa-Ameryka Łacińska; kraje, w których na przełomie XX i XXI wieku doszli do władzy promoskiewscy  i propekińscy komuniści, socjaliści czy narodowa lewica.

Polityka ta jest sprzężona z wypieraniem USA z ich stref wpływów. Realną konsekwencją byłaby światowa hegemonia komunistycznych Chin i Rosji Sowieckiej, z czym zresztą elity obu tych krajów się nie kryją, a przykładem niech będą oficjalne wypowiedzi dwóch mózgów współczesnej sowieckiej strategii: Aleksandra Dugina i Siergieja Karaganowa. Dugin pisze o „światowej dominacji Uniwersalnego Imperium Eurazjatyckiego”, a Karaganow postuluje utworzenie „Światowego Dyrektoriatu”, złożonego ze „Związku Europy i Rosji”, czerwonych Chin i USA.

Rdzeniem eurazjatyckiego projektu geopolitycznego jest oś Moskwa-Pekin. Sino-sowiecka symbioza geostrategiczna (gdzie z oczywistych względów silniejszym elementem jest Pekin) obejmuje sojusz polityczno-wojskowy oraz współpracę gospodarczo-handlową. Dla Rosji Sowieckiej Chiny są dostarczycielem nowoczesnych technologii i inwestycji; z perspektywy Pekinu zaś, kagiebowskie państwo pełni rolę zaplecza surowcowego (i jednocześnie w 100% bezpiecznego, lądowego szlaku dystrybucji surowców), obszaru inwestycyjnego i głębokiego zaplecza geostrategicznego.

Projekt ten ma kilka form organizacyjnych, z których najważniejszą, najniebezpieczniejszą dla świata i jednocześnie najbardziej pomijaną w analizach jest Szanghajska Organizacja Współpracy: blok polityczno-wojskowy mający stać się eurazjatyckim odpowiednikiem UE i NATO. Pozostałymi są wojskowa ODKB (połączona w roku 2007 z SCO), gospodarcza EAWG i planowana Unia Eurazjatycka. Na poziomie globalnym zaś jest to BRICS (skrót od: Brasil, Russia, India, China, South Africa) mający w optyce sowieciarzy „przełamać ekonomiczną hegemonię Zachodu”.

Wydarzeniem o kluczowym znaczeniu, a które przemilczano jest wizyta Putina w ChRL, podczas której zawarto szereg porozumień politycznych, wojskowych i gospodarczych, przewidujących m.in. wzajemne koordynowanie polityk wojskowych (Moskwa i Pekin mają wzajemnie informować się o ruchach wojsk na Wschodzie i wystrzeleniach rakiet balistycznych), a także: dostarczanie ChRL przez sowiety gazu ziemnego, budowę przez ChRL infrastruktury przesyłowej i transportowej na terenie Syberii oraz udzielenie pożyczek sowieckim bankom przez chińskie. Porozumienia te formalizują uczynienie z Rosji Sowieckiej strategicznego „głębokiego zaplecza” czerwonych Chin.

Na kierunku zachodnim celem Moskwy jest zbudowanie zjednoczonej, prosowieckiej Europy. Chodzi tutaj o uczynienie z Europy Zachodniej rezerwuaru pieniędzy i technologii dla Rosji Sowieckiej, rozbicie politycznej jedności euroatlantyckiej (neutralizacja NATO i wyparcie USA), mniej lub bardziej sformalizowany akces do zachodnich struktur politycznych bądź przystosowanie istniejących już do realizacji swoich interesów oraz – w perspektywie rysowanej przez kremlowskich geopolityków – uzyskanie szerokiego dostępu do niezamarzającego Oceanu Atlantyckiego. Polityka ta realizowana jest dwoma równoległymi torami: po pierwsze przez przejmowanie projektu Unii Europejskiej, której ideologią jest polityczna poprawność, po drugie – przez budowę osi Moskwa-Berlin-Paryż, gdzie Niemcy, dążące do reaktywacji swojej dawnej, imperialnej pozycji pełniłyby rolę wielkorządcy Moskwy w Europie i reprezentanta sowieckich interesów.

Mający miejsce od roku 2008 proces reintegracji „dawnego” imperium sowieckiego (połączenia łączące demoludy z bezpośrednim spadkobiercą ZSRS nie zostały w zasadzie nigdy ani nigdzie przerwane) jest funkcją tej polityki. Poza tym, na najbliższe lata Kreml przewiduje finalizację i formalizację tej polityki w postaci utworzenia Unii Eurazjatyckiej.

„Reset”. Ukryta inwazja na Zachód

W lipcu 2010 roku Siergiej Karaganow (ważna figura „głębokiego cienia” sowieckiej polityki od trzech już dekad!) przedstawił na łamach „Rossijskoj gaziety” projekt „Związku Europy”, stworzonej z połączenia Rosji Sowieckiej ze zdominowaną przez Niemcy UE. Związek miałby się opierać na jednym traktacie założycielsko-zjednoczeniowym oraz czterech mniejszych, które ustaliłyby bądź regulowały różne poziomy współpracy (czyt. – wasalizacji Europy przez Sowiety): umowie energetycznej, wspólnej przestrzeni polityki zagranicznej, wspólnej przestrzeni gospodarczej i technologicznej oraz umowie regulującej wspólny rynek pracy. Co znamienne w kontekście, który jest tu poruszany, Karaganow przedstawiał tę wizją jako „ostatnią szansę” zarówno na wyciągnięcie Europy z cywilizacyjnego kryzysu, jak i na „konieczne zmiany w trapionej korupcją i zacofaniem Rosji”, tu i ówdzie posługując się skrojonymi odpowiednio, demoliberalnymi frazesami.

Koncepcje Karaganowa szeroko interpretowane były jako postulat, jednak gdy przyjrzeć się bliżej sytuacji politycznej w Europie i na świecie w ciągu ostatnich czterech lat, opisują one stan faktyczny. Można powiedzieć, że w latach 2008 – 2012 spełniła się kolejna z prognoz Anatolija Golicyna, opublikowanych w 1984 roku. Utworzono „neutralną” (w specyficzny sposób), „socjalistyczną” Europę, nastawioną nieantagonistycznie wobec Sowietów.  Finalizacja ekspansji Gazpromu – ekonomicznego ramienia neosowietów – jest w zasadzie kwestią techniczną.

Budowa zachodniej części „Bloku Kontynentu” (osi Moskwa-Berlin-Paryż) jest sprzężona z polityką rozbijania jedności NATO, a docelowo neutralizacji zarówno Paktu, jak i USA. Christopher Story, zmarły w czerwcu 2010 roku brytyjski analityk określił to mianem „wchodzenia Sowietów do obozu wroga”. NATO nie jest już nastawiona konfrontacyjnie, czy choćby defensywnie wobec Moskwy. Co prawda kością niezgody jest budowa tarczy antyrakietowej, jednak – mimo butnej i agresywnej dyplomacji sowieckiej, przywódcy zachodni (w tym kierownictwo Paktu) ścigają się w uspokajaniu sowieckich trepów, że „tarcza nie jest skierowana przeciwko Rosji” i w proponowaniu projektów współpracy z Moskwą. Swoją drogą – skąd taki zwrot w polityce amerykańskiej i NATO-wskiej po deklaracjach wycofania się z projektu tarczy antyrakietowej? Możliwą odpowiedzią może być to, że pewne kręgi wojskowe i wywiadowcze uznają Moskwę (i Pekin) za realne zagrożenie militarne i wiercą dziurę w brzuchu rządzącym demoliberalnym idiotom i agenturze. Jeśli mamy do czynienia z tą ostatnią, to dla uwiarygodnienia się i możliwości dalszego działania, musi ona sprawę jednostronnego rozbrojenia choćby częściowo oddać.

Trwa też transfer zachodniego parku technologicznego do Rosji Sowieckiej. Francja sprzedała okręty desantowe-doki klasy „Mistral”, ekwipunek dla żołnierzy piechoty, awionika „Sagem” i „Safran” oraz termowizory dla czołgów. Niemcy szkolą armię sowiecką w Mulino i wyposażają sowieckie wojska wysokogórskie operujące na Kaukazie. Włosi sprzedali sowietom lekkie BWP i samochody terenowe „Iveco” wraz z technologią ich produkcji.

Pod koniec 2011 roku Rosja Sowiecka staje się członkiem Światowej Organizacji Handlu, przy gromkich brawach całego chóru komentatorów wieszczących, że „niewidzialna ręka wolnego rynku” i „kapitalizm” z czasem doprowadzą do „ucywilizowania się" i „demokratyzacji” kagiebowskiej, neobolszewickiej hołoty. 

Komunizująca administracja obecnego prezydenta USA dokonuje wycofania tego kraju z własnego imperium zewnętrznego w Europie (w tym Środkowo-Wschodniej) poprzez redukcję zbrojeń niekonwencjonalnych i uznanie sowieckiej inwestytury na tym obszarze, jednocześnie skupiając się na Bliskim Wschodzie (i stopniowo przenoszą część sił w strefę  Zachodniego Pacyfiku gdzie oczekiwana jest konfrontacja z ChRL). Sowieckie koncerny zajmujące się wydobyciem i obrotem kopalinami wkraczają także na tereny anglosfery: w 2011 roku Rosnieft’ i Exxon Mobil podpisały umowę, która – oprócz profitów dla drugiego – umożliwi przejęcie przez sowieciarzy technologii wydobycia niedostępnych do tej pory złóż, z kolei w kwietniu br.  Wielka Brytania przystąpiła do Nord Stream. Symbolem dla wyżej opisanego procesu niech będzie rozmowa Obamy z Miedwiediewem o tarczy antyrakietowej, przypominająca rozmowę agenta z oficerem prowadzącym, czy wręcz szefem zachodniej rezydentury sowieckiego wywiadu.

„Demokratyczna” maskirowka

Jeśli okołowyborcze manewry umieścić w szerszym kontekście historycznym i politycznym, zwłaszcza ostatnich dwóch dekad pieriestrojkizmu-neokomunizmu, to wydają się one być bardziej zrozumiałe. Od pieriestrojki, głasnosti i sfingowanego „upadku” komunizmu, przetransformowane państwo sowieckie usiłuje wywrzeć na Zachodzie wrażenie, że zmierza w kierunku demoliberalizmu czy też innej „suwerennej demokracji”; że nie stanowi groźby dla otoczenia i że należy robić z nim interesy, a nawet konwergować się, w taki czy inny sposób. Była zatem próba „demokratyzacji” i „westernizacji” „postsowieckej Rosji” za Jelcyna, który po „zużyciu się” został zastąpiony przez równie, a nawet bardziej demokratycznego Putina i czekistów. W 2008 roku na stołku osadzono Miedwiediewa, który – rzekomo w kontrze do Putina – ma reprezentować „demokratyczne”, „liberalne” i „prozachodnie” oblicze czekistowskiej demokracji. System partyjny z kolei imituje zachodnie „pierwowzory”: jest „partia władzy” i partie koncesjonowanej opozycji. Teraz zaś przyszedł czas na „śnieżną rewolucję” i tymczasową "odwilż", która w tym kontekście jest po prostu kontynuacją i modyfikacją dotychczasowego kursu polityki dezinformacyjnej. Jakkolwiek zabrzmi to dziwnie i paradoksalnie, istnienie tzw. pozasystemowej, antyputinowskiej opozycji (słabej, z „wbudowaną” podatnością na sterowanie) jest korzystne dla neosowieckiego reżimu, jeśli w jego interesie jest (mniej czy bardziej pokraczne, to inna sprawa) imitowanie demokracji.

Agentura wpływu (orkiestra), użyteczni idioci (pudła rezonansowe), ale i życzeniowo myślący komentatorzy na Zachodzie mogą zatem (i muszą) podtrzymywać tezę, że neo-sowiety to tzw. „demokratyczne” czy choćby „normalne” i „prawie demokratyczne” państwo, „demokratyzujące się po jarzmie tatarskim, stuleciach caratu, 70 latach komunizmu i 20 postkomunizmu” i „nie aż tak totalitarne”, jak je malują różne prawicowe oszołomy. Jest pluralizm partyjny? Jest! Oprócz „Jedinoj Rossii” jest „socjaldemokracja”, KPRF i partia Żyrynowskiego oraz multum „opozycji pozasystemowej”. Da się – pomimo gróźb Putina i interwencji bezpieki – demonstrować na ulicach, organizować happeningi i flash-moby? Jednak daje się! Parędziesiąt tysięcy ludzi domaga się „Rossii biez Putina”? Drugie tyle z kolei deklaruje na ulicach poparcie dla towarzysza pułkownika. Można negocjować z kagiebowską władzą koncesje dla opozycji? Okazuje się, że można, nawet pomimo brutalności i buty bezpieki. W takiej sytuacji kagiebowscy władcy Kremla (dyrygenci, trzymając się odniesienia do Wołkowa) – na czele z S. Iwanowem, N. Patruszewem czy… samym Putinem – mogą (oczywiście tylko werbalnie) na użytek dezinformacji zagranicy przedstawiać się jako wzorcowi demokraci i reformatorzy, którzy „dostrzegają pozytywne strony obywatelskiej aktywności” Rosjan, czy też określają (Putin po drugim „Marszu Milionów”) protesty jako… „gorące dyskusje” i „norma demokratyczna”. Z kolei zachodni establishment (np. Pani Hillary Clinton) może sobie apelować do politycznego „rozsądku” Putina. 

Stopniowe przykręcanie śruby (rozbijanie demonstracji, areszty dla opozycjonistów, drakońskie grzywny za uczestnictwo w wiecach, zastraszanie dziennikarzy), które obserwujemy od „intronizacji” „nowego” prezydenta, jest niestety – jeśli spojrzeć przez pryzmat mechanizmów realnej polityki a nie liberalnego chciejstwa – naturalną reakcją rządzącej bezpieki. „Odwilż” była potrzebna, by omamić otoczenie międzynarodowe, wycofanie się z niej jest ze strony CzeKi komunikatem, że to ta właśnie grupa trzyma władzę. Tu właśnie przeciwstawia się „reformistów”, „modernizatorów” i „zapadników” z sowieckiej bezpieki, „oszołomom”: „nacjonaliście” i „kryptofaszyście” Nawalnemu czy „betonowemu komuniście” i „lewakowi” Udalcowowi. „Patriotycznego” Putina przeciwstawia się też opozycji rzekomo wspieranej z zagranicy, co jest z kolei elementem wojny informacyjnej przeciwko Stanom Zjednoczonym. Kreml może szantażować zagranicę widmem „recydywy komunizmu”, „zagrożeniem skrajnie prawicowym nacjonalizmem” czy ogółem „destabilizacją”, która byłaby następstwem demokratyzacji (skądinąd iluzorycznej).  Putin (wraz z całym czekistowskim establishmentem) przedstawiony jest zatem jako gwarant stabilności (jaka nie byłaby ona okrutna i zbrodnicza) i najbardziej optymalny „wybór”, natomiast opozycja jako dla tej stabilności zagrożenie.

Niedawno „niezależne” (dlaczego cudzysłów – poniżej) moskiewskie Centrum Badań Strategicznych, opublikowało analizę, prognozującą na najbliższą kadencję Putina nasilenie się konfrontacji władza-opozycja, niechęć władzy do nawiązania dialogu, uderzenie w Rosję Sowiecką światowego kryzysu (rozpad eurozony) i w konsekwencji – dojście do głosu opozycyjnych radykałów i protesty na terenie całego kraju, a w końcu do przedterminowych wyborów i „radykalnej transformacji systemu władzy”. Ośrodek ten sformułował Putinowi program wyborczy w 2000 r. Można więc twierdzić, że pełni on rolę jednego z liberalnych listków figowych neobolszewickiej władzy i do takich „niezależnych źródeł rosyjskich” należy mieć ograniczone zaufanie, gdyż poprzez nie sowieciarze przekazują otoczeniu to, co chcą przekazać. Prognoza ta wpisuje się w opisaną tu dezinformację - między wierszami można wyczytać, że: po pierwsze, establishment jest przygotowany na każdy scenariusz, łącznie z koniecznością zamiany władzy bezpośredniej na władzę pośrednią (tym realnie byłaby „demokratyzacja” i „radykalna transformacja”). Po drugie, analizując tego typu enuncjacje widać, że aktualnym interesem sowieciarzy jest rozpowszechnianie wrażenia słabości i niestabilności.

Jak zatem – na tle sytuacji międzynarodowej – widzieć wydarzenia ostatnich miesięcy w Rosji Sowieckiej? Ostatnia „odwilż” była potrzebna, a wręcz niezbędna sowietom właśnie po to, by móc kontynuować wyżej opisany „reset” ze Stanami Zjednoczonymi i krajami Europy Zachodniej, a także by odwrócić uwagę od ogłaszania i wdrażania ekspansywnych projektów politycznych. Ponadto, stworzenie pozorów „liberalizacji” i „przemian”, a jednocześnie słabości i rzekomej zewnętrznej niezborności jest potrzebne Moskwie w czasie, gdy zachodni demoliberalizm znajduje się w kryzysie, który może mieć dla Zachodu bardzo poważne konsekwencje, zarówno na poziomie wewnętrznym, jak i zewnętrznym. Równolegle służy ona tworzeniu „Unii Eurazjatyckiej” jako już sformalizowanego „ZSRS-bis”: moskiewska centrala może przedstawiać się jako paradoksalnie najbardziej „wolne”, czy też „najmniej totalitarne” państwo bloku; będzie można bowiem ukazać jako „złego bolszewika” Janukowycza, Łukaszenkę czy satrapów z Azji Środkowej. Kolejne konteksty, o których będzie mowa poniżej to: bardzo możliwa wojna Ameryki i Izraela z Iranem oraz przeniesienie „węzła” światowej geopolityki w obszar Azji Wschodniej i Zachodniego Pacyfiku.

Dezinformacyjna narracja Moskwy o „demokratyzacji” i „zmianach”, „chaosie” i „słabości” idzie w parze z otwartym manifestowaniem swoich celów i ich realizacją. Deklarowanie pokojowych zamiarów (wszak Sowiety zawsze „bronią pokoju”!), na przemian z groźbami, szantażem, i lokalnym stosowaniem terroru (wspieranie terroryzmu islamskiego, ludobójstwo na Kaukazie, agresja na Gruzję, Smoleńsk, zeszłoroczny zamach w Norwegii i nuklearne pogróżki ws. tarczy antyrakietowej), połączonym z równie destrukcyjną wojną ideologiczną. Okresowe „odwilże”, po których zawsze następuje zaostrzenie reżymu. Taka polityka powoduje choćby konfuzję u elit Zachodu, operujących wedle paradygmatu liberalnego, zakładającego przede wszystkim „robienie interesów” z każdym jako cel „polityczny” i brak pojęcia wroga. Kolejnym efektem jest to, że lwia część establishmentu krajów Zachodu chce wmawiać sobie, że „Rosja się demokratyzuje” (pomimo dowodów, iż jest to bzdura), czy też jest (choćby na skutek wewnętrznych ruchawek) zbyt słaba i zbyt anarchiczna na powzięcie jakichkolwiek działań o charakterze strategicznym (a jednocześnie na tyle silna, by uderzyć w „czuły punkt”). Jednocześnie te same zachodnie elity akceptują, czy choćby tolerują sowiecki totalitaryzm, ale pytanie „dlaczego” i próby odpowiedzi to już temat na zupełnie odrębną dyskusję.

Iran. Możliwość kolejnej „Proxy war” na Bliskim Wschodzie

Rozgrywanie kartą terroryzmu, orkiestrowanego przez tzw. „państwa bandyckie” (doktryna Busha nie umieszczała w tym gronie głównych dyrygentów – Moskwy i Pekinu) jest funkcją kierunku zachodniego Moskwy – przewiduje bowiem wciągnięcie i utrzymywanie Zachodu (na czele z USA) w stanie „wojny z terrorem”, której następnym frontem miałby być Iran i jego sojusznicy w tym rejonie (na czele z Syrią). Rosja Sowiecka wykorzystała amerykańską „wojnę z terrorem” po to, by rozpocząć politykę finlandyzacji Europy poprzez ekspansję Gazpromu oraz rozpoczęcie budowy antyamerykańskiego sojuszu z Niemcami i Francją. Jednocześnie mogła się stawiać na pozycji sojusznika państw zachodnich w tej wojnie, sama rzekomo zagrożona  „terroryzmem czeczeno-islamskim”, po cichu wspierając i rozgrywając terroryzmem i jego rozsadnikami. Prócz tego – zdaniem George’a Friedmana, dyrektora STRATFOR – wciągnięcie USA w wojnę w Afganistanie i Iraku pozwoliło Moskwie na stopniowe umocnienie wpływów w „byłym” sowieckim imperium.

Ewentualna, bardzo możliwa wojna z Iranem umożliwi Moskwie kontynuację tej polityki. W najbardziej prawdopodobnym wariancie, USA zajęte będą działaniami wojennymi przeciw Iranowi (najpewniej także Syrii, o ile reżym Assada nie upadnie wcześniej) i wspieraniem sojuszników na Bliskim Wschodzie (Izrael, Arabia Saudyjska, ZEA), natomiast Rosja Sowiecka będzie miała większe pole manewru nie tylko w przestrzeni sowieckiej (o czym pisze Friedman), ale też na odcinku zachodnim. Zresztą – na co wskazuje choćby Friedman – już samo związanie Ameryki wojną z podrzędnym przeciwnikiem jest dla Rosji Sowieckiej korzystne. Moskwa może na przykład – jak to czyniła do tej pory – przedstawiać się jako sojusznik zachodu w walce z wrażym, apokaliptycznym, szyickim fanatyzmem, oferując USA, Izraelowi oraz ich sojusznikom rozmaite koncesje. Drugą ręką będzie wspierać swojego sojusznika w Teheranie – czy to realnie, czy propagandowo, prowadząc np. dezinformację, w której Iran przedstawiony zostanie jako ofiara złych, imperialistycznych USA, a Moskwa – jako rzekomy obrońca suwerenności narodów zagrożonych „amerykańsko-żydowskim globalizmem”; co ciekawe i tragiczne jednocześnie, inspirowany przez sowietów pacyfizm ma swoją, całkiem silną, „prawą nogę”. W tym kontekście, nieprzypadkowy jest fakt zwiększenia aktywności sowieckiej armii na Kaukazie, czy sowieckiej aktywności politycznej w Azji Środkowej.

Trwająca obecnie wojna domowa w Syrii, pomiędzy prosowiecką dyktaturą Bashara Assada a Armią Wolnej Syrii jest dla Rosji Sowieckiej i czerwonych Chin poligonem doświadczalnym (gdzie oba państwa mogą testować wszystkie możliwe metody wojny, zarówno polityczne, wojskowe, jak i propagandowo-dezinformacyjne), a jednocześnie operacją oczyszczenia i zajęcia przedpola przed ewentualną wojną z Iranem. Jest to także wojna per procura pomiędzy Blokiem Kontynentalnym a Zachodem.

Dzięki kolejnej wojnie na Bliskim Wschodzie, sowieciarze mogą także kontynuować politykę finlandyzacji Europy i to niezależnie od tego, czy w zależności od kolejnych już wyborów w Grecji UE rozpadnie się, czy też nasilą się dążenia (najsilniejszych jej graczy) do przymusowej integracji. Po pierwsze, utrzymując pozycję sowieckich korporacji takich jak Gazprom, zwłaszcza w obliczu boomu łupkowego; tu także widzimy, że nieprzypadkowe było zakładanie przez Rosnieft’, TNK i Gazprom spółek joint venture z zachodnimi korporacjami. Po drugie, osłabione kryzysem i wykluczone ze światowej rozgrywki kraje europejskie mogą stać się polem wewnętrznej ingerencji i rozgrywki sowieckiej przy użyciu wolnej gry pomiędzy kontrolowaną przez Czerezwyczajkę lewicą, tzw. „skrajną prawicą” (pierwsza próba – Breivik i jego manifest) a rosnącymi w siłę islamistami – mniej lub bardziej propagandowo wykreowanym „zagrożeniem Eurabią”. Wobec elit Rosja Sowiecka będzie się przedstawiać jako sojusznik w walce o przymusową integrację i zapobieżenie rozpadu Unii. Wobec demoliberałów i socjalistów – jako wzór upadłej demokracji. Z kolei konserwatystom i nacjonalistom – jako „zdrowe, tradycjonalistyczne i autorytarne” remedium na „zgniły demoliberalizm”. 

Obecna „demokratyczna” maskirowka zwiększyłaby propagandowy, dezinformacyjny i psychologiczny efekt działań wojennych na Bliskim Wschodzie. Zresztą – uważny obserwator infosfery, w której roi się od sowieckiej agentury wpływu i użytecznych idiotów zauważy, że już sama możliwość wojny jest tak właśnie rozgrywana: „złe/imperialistyczne/masońskie/syjonistyczne” (niepotrzebne skreślić) USA, vs. „dobry/ konserwatywny” (jw.) Iran, a gdzieś w tle „demokratyzująca się/słaba/silna” Rosja Sowiecka.

ChRLowska aktywność na Pacyfiku. Możliwość kolejnej odsłony „sino-soviet split”

Zachodni komentatorzy polityczni wskazują coraz częściej na groźbę światowej hegemonii komunistycznych Chin. Jak pisze bloger Fox Mulder (H. Kozieł) w recenzji książki A. Bruneta i J.P. Guicharda, „[…] Chiny przez ostatnie 20 lat stały się drugą, jeśli nawet nie pierwszą potęgą gospodarczą i polityczną świata. […]. Udaje im się to osiągać za pomocą ofensywnego protekcjonizmu monetarnego, czyli znacznemu zaniżaniu kursu juana. […] ChRL posiada jeszcze jeden atut: ogromny rezerwuar niemal niewolniczej siły roboczej […], utrzymywany w posłuchu przez totalitarny aparat mafijnego państwa. […] Odkąd Chiny w 2001 r. wstąpiły do WTO, masakrują, za pomocą tej hipernieuczciwej konkurencji gospodarki państw rozwiniętych - przyczyniając się do postępującej ich dezindustrializacji i wzrostu bezrobocia, […] i potajemnie prowadzą do destabilizacji ich rynków długu. To otwarta wojna gospodarcza, w której rolę V-tej kolumny odgrywają wielkie koncerny masowo przenoszące produkcję do ChRL i jej państw wasalnych, dezindustrializując przy tym Zachód. W planach Chińczyków jest zastąpienie USA w roli światowego hegemona (po zniszczeniu Ameryki), a Europie wyznaczenie roli centrum turystyczno-rozrywkowego […].” Prócz tego, ChRL jest już faktycznym hegemonem w ramach „Bloku Kontynentu”.

Przed rokiem 1989 Zachód uległ złudzeniu, że można rozgrywać ChRL przeciw ZSRS natomiast obecnie, koncesje Zachodu wobec Moskwy mają osłabić ekspansję chińską. W czasach zimnej wojny wskazywano na sowiecko-chińskie różnice ideologiczne jako przyczynę przyszłego konfliktu, obecnie zaś przewiduje się, że wojnę spowodują dysproporcje demograficzne i gospodarcze. Jednak faktycznie, polityka ta oparta była i jest na fałszywych przesłankach: wszystkie różnice, drugorzędne pola konfliktu czy wręcz zaaranżowane konflikty to dezinformacyjny bluff z pozytywnym dla Moskwy i Pekinu skutkiem.

Strategiczny sojusz i brak konfliktu wynika po pierwsze z geografii, po drugie w strategicznych i bieżących celach politycznych elit obu krajów, które w sensie geopolitycznym stanowią dwie połowy „Heartlandu”. Rosyjska Syberia, Daleki Wschód i Azja Środkowa – teatr spekulowanej wojny sowiecko-chińskiej – to z racji ukształtowania terenu i panującego tam klimatu – strefy buforowe. Demograficznym środkiem ciężkości ChRL nie jest Mandżuria, tylko południowy wschód kraju, stąd parcie na Azję Południowo-Wschodnią, basen Pacyfiku Zachodniego i kolonizacja Afryki, podczas gdy Rosja Sowiecka stara się zreaktywować imperium sowieckie i zhołdować Europę Zachodnią. Oba kraje to państwa wielonarodowe, borykające się z separatyzmami. Wspólnym interesem jest także ograniczenie, a w dalszej kolejności wyparcie wpływów USA z obszaru Eurazji: zarówno z „przestrzeni sowieckiej” i Bliskiego Wschodu, jak i strefy Pacyfiku. Najważniejszym jednak czynnikiem jest długofalowa, światowa strategia polityczna. Oś Moskwa-Pekin jest warunkiem koniecznym dla realizacji globalistycznych ambicji zarówno czekistów z  Kremla/Łubianki, jak i towarzyszy z politbiura KC KPCh. Stąd też, sinizacja rosyjskiego Dalekiego Wschodu i Syberii, a finalnie wasalizacja całego obszaru Rosji przez czerwone Chiny to dla sowieciarzy z Kremla koszt konieczny udziału w globalnym podziale łupów. Paradoksalnie, Rosja Sowiecka może być mocarstwem (przede wszystkim hegemonem Europy) tylko jako satelita ChRL.

Póki co, światowy cel towarzyszy z „Nowego Zakazanego Miasta” realizowany jest metodami ekonomicznymi, przez uderzenie w rdzeń zachodnich systemów demoliberalnych. Trzeba być jednak naiwnym, by negować możliwość sięgnięcia przez nich po twarde środki ekspansji. ChRL oficjalnie afiszuje się z doktryną wojenną, w której głównym teatrem wojny jest obszar Zachodniego Pacyfiku, od północy ograniczany Wyspami Japońskimi, poprzez morza Wschodnio- i Południowochińskie, Cieśninę Malakka i Indonezję, po północną Australię i Diego Garcia na Oceanie Indyjskim (stąd też rywalizacja z Indiami o uczynienie z tego oceanu „Mare nostrum”). W chrlowskiej doktrynie wojennej kluczową rolę odgrywają „zewnętrzny łańcuch wysp” i „wewnętrzny łańcuch wysp”; są to odpowiednio: linia Mariany Północne – Guam – Karoliny – Palau  i Shikoku – Kyushyu - archipelag Ryukyu – Tajwan. Mariany Pn., Guam, Sfederowane Stany Mikronezji i Republika Palau są de facto częścią amerykańskiego imperium wewnętrznego (choć nie są stanami), natomiast wyspy znajdujące się na drugiej linii bądź pomiędzy tymi liniami należą do sojuszników USA. ChRL przeszły na przestrzeni ostatniego roku do fazy wysuwania roszczeń terytorialnych wobec Filipin, komunistycznego Wietnamu, Japonii i „tradycyjnie” Tajwanu.

Taka właśnie polityka czerwonych Chin nie dziwi, jeśli weźmie się pod uwagę główne potrzeby geostrategiczne i kierunki ekspansji tego kraju: oprócz kontrolą nad Azją Południowo-Wschodnią i ewentualnym „odzyskaniem” Tajwanu, panowanie nad Zachodnim Pacyfikiem zapewniłoby Pekinowi relatywnie swobodny kanał dostępu na Bliski Wschód oraz do krajów Afryki, które de facto są już chrlowskimi koloniami. Na poziomie globalnym – rywalizacji „Bloku Kontynentu” z USA i sojusznikami mielibyśmy wówczas do czynienia z oblężeniem USA ze wszystkich stron. Nie może to zatem pozostać bez reakcji USA, które ogłaszają swoją koncepcję wojny powietrzno-morskiej na Pacyfiku Zachodnim, nawet gdy chińskie groźby to bluff, a „najgorsze” co może się wydarzyć to np. „kolorowe rewolucje” na Filipinach, Indonezji czy w wyspiarskich państwach pacyficznych, w następstwie których chrlowska agentura przepędzi gwałcicieli i pedofili z USMC. Stąd też zapowiedzi wzmocnienia sojuszu z Australią i Nową Zelandią (również zagrożonymi przez ChRL) i próba pozyskania nowych sojuszników: Filipin, Malezji, Indonezji, a nawet ukłony w stronę Wietnamu, który do dziś nie wyjaśnił choćby sprawy amerykańskich POW.

Z czysto geopolitycznego punktu widzenia taka sytuacja oznacza – jak twierdzi choćby Józef Darski – zapowiedź konfrontacji amerykańsko-sowieckiej jako elementu „nowej zimnej wojny” z ChRL, zwłaszcza jeśli wybory prezydenckie jesienią 2012 roku wygra Republikanin. W tej sytuacji obie centrale „Eurazji” zmuszone są do ponownego rozegrania operacji „rozłam i konflikt”, w której tym razem to Moskwa będzie grać „dobrego” („demokratyzującego się”, „reformatorskiego”) bolszewika, być może oferując Zachodowi koncesje w konflikcie z Chinami, natomiast Pekin – „złego”; taka narracja jest zresztą już rozgłaszana, a „demokratyczna rewolucja” jest jej doskonałym dopełnieniem. Równocześnie jednak Moskwa i Pekin zapewne nie zrezygnują z otwartego manifestowania sojuszu – tak jak było to w przypadku wspierania Libii oraz baathystowskiej Syrii, czy w przypadku ostatnich (oczywiście nic nie znaczących) manewrów wojskowych SCO.

Źródła:

1.     Karol Bartosiak, „Koncepcja operacyjna wojny powietrzno-morskiej na Pacyfiku”: http://www.cafr.pl/?file_id=14

2.     Michał Bąkowski, „Wędzenia Europy ciąg dalszy”: http://wydawnictwopodziemne.com/2012/06/14/wedzenia-europy-ciag-dalszy/

3.     M.K. Bhadrakumar, „Run-up to Proxy War over Syria”, „Asia Times” 7 II 2012: http://www.atimes.com/atimes/China/NB07Ad01.html

4.     „O Rosji optymistycznie”. Wywiad ze Stanisławem Bieleniem: http://geopolityka.net/o-rosji-optymistycznie/

5.     Olavo de Carvalho, „Shutting off the gas”: http://www.theinteramerican.org/commentary/309-shutting-off-the-gas.html

6.     Gracjan Cimek, „Szybkim krokiem w kierunku świata wielobiegunowego”: http://www.geopolityka.org/komentarze/1458-szybkim-krokiem-w-kierunku-swiata-wielobiegunowego

7.     Józef Darski, „Nowa geopolityka”, „Nowe Państwo”, nr 2(72)/2012: http://www.panstwo.net/2196-nowa-geopolityka

8.     / - / „Rosja – NATO. I znów pod zaborami”, „Gazeta Polska” nr 21/23 V 2012: http://www.gazetapolska.pl/18697-rosja%E2%80%93nato-i-znow-pod-zaborami

9.     George Friedman, „Russia’s Strategy”, http://www.stratfor.com/weekly/russias-strategy

10.  / - / „Putin’s evolving strategy in Europe”: http://www.stratfor.com/weekly/putins-evolving-strategy-europe

11.  Krystyna Grzybowska, „I tak się kręci biznes z polityką”, Gazeta Polska nr 10/7 III 2012: http://www.gazetapolska.pl/15543-i-tak-sie-kreci-biznes-z-polityka

12.  / - / „Putin wiecznie żywy”, Gazeta Polska nr 19/9 V 2012-06-17: http://www.gazetapolska.pl/18113-putin-wiecznie-zywy

13.  Rosja staje się satelitą Pekinu, wywiad z Władysławem Inoziemcowem: http://www.rp.pl/artykul/9157,836914-Rosja-staje-sie-satelita-Pekinu.html

14.  Piotr Jakucki, „Stary nowy sojusz”: http://jakuccy.pl/stary-nowy-sojusz/

15.  Hubert Kozieł (foxmulder), „Chiny światowym hegemonem? Imperializm ekonomiczny Państwa Środka”: http://foxmulder2.blogspot.com/2011/10/recenzja-chiny-swiatowym-hegemonem.html

16.  / - / „Chiny bronią (werbalnie) swoich zbójeckich sojuszników”: http://foxmulder2.blogspot.com/2011/12/chiny-bronia-werbalnie-swych-zbojeckich.html

17.  „Eksperci – powrót Putina to kres złudzeń”: http://www.kresy.pl/publicystyka,opinie?zobacz%2Feksperci-powrot-putina-to-kres-zludzen

18.  „Kryzys w Rosji staje się nieodwracalny”, http://wpolityce.pl/wydarzenia/29165-eksperci-kryzys-polityczny-w-rosji-staje-sie-nieodwracalny

19.  Lev Navrozov, „China-Russia Alliance would create New World Order”: http://www.newsmax.com/navrozov/China-Russia-Alliance-Stalin/2011/08/25/id/408654 

20.  Jeffrey Nyquist, „Iran Crisis heats up”: http://www.theinteramerican.org/commentary/335-iran-crisis-heats-up.html

21.  Once upon a time in the West, „Putin’s back to Russian presidency”: http://onceuponatimeinthewest1.wordpress.com/2012/03/06/ussr2-file-putin-predictably-returns-to-russian-presidency-on-basis-of-meagre-56-voter-turnout-independent-election-watchdog-ex-red-pm-won-50-of-vote-not-kremlin-figure-of-64-us/

22.  Julian Pańków, „36% demokracji w Rosji”: http://liberte.pl/36-demokracji-w-rosji/

23.  Antoni Rybczyński, „Carobójcy ostrzą noże”, „Nowe Państwo”, nr 2(72)/2012: http://www.panstwo.net/2210-carobojcy-ostrza-noze

24.  Stratfor, „Russia’s shirting political landscape”: http://stratfor.com/analysis/russias-shifting-political-landscape-part-1-overview-political-changes 

25.  Witold Waszczykowski, „Pogoda dla Putina”, „Gazeta Polska” nr 20/16 V 2012-06-17: http://www.gazetapolska.pl/18394-pogoda-dla-putina

26.  „Ciemność ze wschodu”. Wywiad z dr Przemysławem Żurawskim vel Grajewskim, „Magazyn Obywatel”: http://nowyobywatel.pl/2012/03/19/ciemnosc-ze-wschodu/