22
sierpnia w dzienniku „Handesblatt” ukazał się artykuł
autorstwa Heiko Maasa zatytułowany „Making
plans for a New World Order”.
Można byłoby przejść nad jego treścią do porządku dziennego,
gdyby nie osoba autora – Heiko Maas jest aktualnym ministrem spraw
zagranicznych Niemiec i znaczącą figurą w rządzącej SPD, to po
pierwsze. Po drugie, artykuł jest symptomem coraz bardziej śmiałego
wyrażania faktycznych celów polityki zagranicznej Niemiec, z
których najważniejszym jest przywrócenie Niemcom statusu
mocarstwa, co
najmniej regionalnego,
pod przykrywką Zjednoczonej Europy, wyparcie z Europy USA, a w
dalszej, aczkolwiek jedynej realnej konsekwencji, stworzenie „Bloku
Kontynentalnego” z głównym udziałem Federacji Rosyjskiej, Chin
oraz pomocnicznym udziałem Iranu i (coraz bardziej islamizującej
się) Turcji.
Heiko
Maas stwierdza między innymi, że interesy i priorytety polityki USA
i państw Europy, w domyśle: Niemiec przede wszystkim, już od dawna
się rozmijają, a kadencja Donalda Trumpa jest tutaj nie tyle
przełomem, co katalizatorem tego rozłamu. Rozbieżności te są też
na tyle długofalowe, że przetrwają epokę Trumpa. Dlatego między
innymi – pisze niemiecki minister spraw zagranicznych – należy
stworzyć nowy „biegun” na geopolitycznej mapie świata:
zjednoczoną, suwerenną, i coraz bardziej emancypującą się od
opieki Waszyngtonu Unię Europejską.
Nowa,
suwerenna Europa ma stać się – jak pisze Maas – „przeciwwagą”
dla USA i „jednym z kamieni węgielnych nowego porządku
światowego”, który to ma oparty być o paradygmat
„wielobiegunowości”. Suwerenność nowej Unii Europejskiej ma
opierać się na dwóch filarach: pierwszym jest tworzenie własnego,
europejskiego systemu obronności i bezpieczeństwa, działającego
jednocześnie w ramach NATO i dublującego struktury Paktu
Północnoatlantyckiego, drugim zaś, europejski system monetarny i
finansowy, którego głównymi elementami miałyby być system
transferu finansowego alternatywny wobec SWIFT oraz Europejski
Fundusz Walutowy, niezależny od Międzynarodowego Funduszu
Walutowego. Postulaty te oznaczają zakwestionowanie światowej
hegemonii USA w sferach polityczno-militarnej, gdyż stworzenie
europejskiego systemu bezpieczeństwa oznaczałoby stworzenie
struktury konkurencyjnej wobec NATO oraz finansowej i gospodarczej.
Dodatkowo, utworzenie i umocnienie wspólnego, europejskiego systemu
bezpieczeństwa dawałoby Unii Europejskiej podstawowego atrybutu
suwerenności – możliwości dezyzji o użyciu siły militarnej,
która może być używana zarówno w misjach pokojowych czy
antyterrorystycznych w strefie Sahelu czy na Bliskim Wschodzie, ale
równie dobrze – w pacyfikacji zbuntowanych prowincji Eurolandu,
albo w dalekiej perspektywie (choć teraz wydaje się to być
political fiction) – we wspólnych manewrach z siłami zbrojnymi
Federacji Rosyjskiej i ChRL.
Warto
zauważyć, iż Heiko Maas w swoim artykule używa właśnie pojęcia
„wielobiegunowego porządku świata”, które doskonale znamy z
wystąpień, przemówień, artykułów i książek... Siergieja
Karaganowa, Aleksandra Dugina, Władimira Putina czy Xi Jinpinga. W
polityce zagranicznej Niemiec, za którą aktualnie odpowiedzialny
jest Maas, od wielu już lat dominuje tendencja do stworzenia
sojuszniczych, przyjaznych relacji z ZSRS/Federacją Rosyjską.
Wystarczy przytoczyć przykłady z ostatnich kilku miesięcy. Jako
pierwszy można wymienić spotkanie Merkel-Putin w Meseburgu, z
którego niewiele wyciekło do mediów, oprócz wspólnych deklaracji
o obronie gazociągu NS-2 przed ingerencją z zewnątrz. Wraz z
Putinem, Niemcy odwiedził wówczas nie kto inny, tylko gen.
Gierasimow, szef
gensztabu sił zbrojnych FR i
autor aktualnej strategii militarnej, ale i politycznej i
dezinformacyjnej Rosji Sowieckiej. Na początku września tego roku
rozpoczęto już budowę Nord Stream 2, a Nord Stream 1 funkcjonuje
od dawna. Tak samo jest z wieloletnią współpracą korporacji
niemieckich z sowieckimi. Ponadto, z samych reguł geopolityki
wynika, że jeśli Niemcy chcą uzyskać pozycję mocarstwową na
arenie międzynarodowej, niezależną od obecnej (faktycznej,
aczkolwiek częściowej) protekcji Waszyngtonu, to muszą zwrócić
się w kierunku Moskwy.
Warto
zwrócić uwagę również na to, iż jednocześnie z planami
utworzenia europejskiego „superpaństwa” pod wodzą Niemiec,
przywódcy Rosji Sowieckiej i ChRL wspólnie, otwarcie lansują
koncepcję „Partnerstwa Wielkiej Eurazji”. Postulat ten został
przywołany w ostatnim czasie najpierw podczas szczytu ASEAN na
początku sierpnia, a kilka dni temu podczas Wschodniego Forum
Gospodarczego we Władywostoku (które zbiegło się w czasie z
sowiecko-chińskimi manewrami Wostok 2018). Projekt „Wielkiej
Eurazji” docelowo zintegrować ma Szanghajską Organizację
Współpracy (opartą na osi Moskwa-Pekin), Eurazjatycką Wspólnotę
Gospodarczą (opartą na dominacji Moskwy), chińską Inicjatywę
Pasa i Szlaku, ASEAN, BRICS, BRICS+ (BRICS plus Turcja i Indonezja)
oraz – jak chciałby Siergiej Ławrow – Unię Europejską.
Koncepcja zjednoczonej, suwerennej Europy w formie, jaką postuluje
Heiko Maas (ale i inni czołowi politycy krajów UE, na przykład
Merkel i Macron czy też eurokraci z Brukseli) jest w pełni
komplementarna wobec projektu „Wielkiej Eurazji” i wręcz
niezbędna do jego pełnej realizacji. W najbliższym czasie należy
się zatem spodziewać stopniowego, powolnego, ale konsekwentnego i
systematycznego zacieśniania i scalania Unii Europejskiej,
współpracy Berlin-Moskwa oraz osi Moskwa-Pekin.
Kilka
miesięcy temu portal forsal.pl opublikował czteroczęściową
analizę autorstwa Hala Brandsa pt. "Czy Chiny rzucą wyzwanie
USA i staną się światowym mocarstwem?". Jak głosi tytuł,
cykl poświęcony jest hegemonistycznym dążeniom władz ChRL i
przedstawia metody, którymi Pekin dąży do obalenia mocarstwowej
pozycji Stanów Zjednoczonych oraz ustanowienia własnej hegemonii na
świecie.
Cykl
jest niezwykle ciekawy i warty uzupełnienia (oraz, miejscami,
polemiki), gdyż autor, choć reprezentuje demoliberalną szkołę w
politologii, to w kilku swoich stwierdzeniach obala paradygmaty
najbardziej fundamentalne dla tego dyskursu, który to, swoją drogą,
w sposób znaczny przyczynił się do wzrostu potęgi komunistycznych
Chin do stopnia, w którym państwo to zagraża Zachodowi i szerzej,
wolnemu światu. W niektórych jednak kwestiach Brands niejako ślizga
się po powierzchni tematu, nie stawiając kropki nad i, zarówno w
warstwie analizy geopolitycznej i geostrategicznej, jak i
„ideologicznej”, realnie oddziałującej na rzeczywistość. I
tymi właśnie kwestiami zajmiemy się w poniższym artykule.
***
Hal
Brands opisuje trzy poziomy, na których komunistyczne Chiny toczą
walkę o światową hegemonię, stanowiąc wyzwanie dla pozycji USA
oraz - dodajmy tu - pozycji wszystkich państw, zwłaszcza wolnego
świata. Są to modernizacja Chińskiej Armii Ludowej i wzrost
znaczenia potencjału militarnego komunistycznych Chin, wojna
ideologiczna oraz tworzenie nowego, regionalnego i światowego
porządku instytucjonalnego poprzez tworzenie sieci sojuszy
realizujących interesy Pekinu.
Mniej
więcej do przełomu XX i XXI wieku siły zbrojne ChRL reprezentowały
poziom niewiele odbiegający od Armii Czerwonej w latach 50 i 60 XX
wieku, i to pomimo rewolucji w technice wojskowej, która miała
miejsce już w trzech ostatnich dekadach ubiegłego stulecia. Za
przykład niech posłuży lotnictwo, które jeszcze na początku XXI
stulecia wyposażone było w samoloty MiG 15, a także flota,
niezdolna nawet do skutecznego operowania na wodach terytorialnych
ChRL, co pokazał przytoczony przez Brandsa przykład tzw. kryzysu
tajwańskiego w połowie lat ‘90.
Od
początku XXI wieku sytuacja zmienia się jednak drastycznie na
korzyść Pekinu. Komunistyczne Chiny bardzo powoli, ale
konsekwentnie zwiększają swój potencjał militarny oraz starają
się zniwelować zapóźnienie technologiczne w stosunku do krajów
zachodnich, na czele z USA - krajem o najlepszej technice wojskowej,
gwarantującej mu przewagę na oceanach świata, przestrzeni
powietrznej nad niemal każdym krajem, a także, choć w mniejszym
stopniu, na lądzie. Pekin stopniowo uzyskuje kontrolę i wyłączność
na obszarach mórz chińskich, w basenie Pacyfiku Zachodniego oraz
północnego i wschodniego obszaru Oceanu Indyjskiego. Niezwykle
ważny jest tutaj obszar wyznaczony przez tzw. wewnętrzny i
zewnętrzny łańcuch wysp, a także obszar wokół cieśnin
malajskich. Od paru lat Pekin rozbudowuje swoją infrastrukturę w
tym rejonie, na przykład poprzez budowę kanału Kra, przecinającego
Półwysep Malajski czy też portów w Kyukpyu w Myanmie (Birmie),
Hambantota na Sri Lance czy Gwadar w Pakistanie. Obiekty, jakimi są
porty morskie mają służyć nie tylko budowaniu siły ekonomicznej,
ale w perspektywie nic nie stoi na przeszkodzie, by stanowiły bazy
dla chińskiej marynarki wojennej. Morze Południowochińskie
(Zachodniofilipińskie) staje się zaś obszarem, na którym budowane
są chrlowskie instalacje wojskowe. Komunistyczne Chiny dokonują też
projekcji siły także na obszarach znajdujących się poza ich
bliską zagranicą. W ubiegłym roku utworzono bazę marynarki
wojennej ChALW w afrykańskim Dżibuti, a w tym samym niemal czasie
odbyły się wspólne z marynarką wojenną Federacji Rosyjskiej
ćwiczenia „Morskie Współdziałanie 2017” na wodach Morza
Śródziemnego i Bałtyckiego. Chiny zamierzają również rozbudować
infrastrukturę o charakterze militarnym na Wyspach Salomona, w
Vanuatu, Tonga i Fidżi. Posiadanie przyczółków w postaci tych
państw będzie otwierać Pekinowi drogę do hegemonii na Oceanie
Spokojnym.
Kolejnym
poziomem, na którym Chiny realizują swoją strategię ekspansji na
świat, jest ideologia. Hal Brands artykułuje tutaj tezę bardzo
ciekawą, rewolucyjną wręcz w stosunku do dotychczasowego
dominującego dyskursu mówiącego o "końcu ideologii" i
zastąpieniu jej czymś w rodzaju technokratycznego managementu:
Pekin dokonuje ekspansji poprzez eksport własnej ideologii za
granicę, promując model będący połączeniem totalitarnych (wg
Brandsa "autorytarnych", które to określenie w
odniesieniu do komunistycznego mocarstwa jest pomyleniem pojęć,
jakże częstym współcześnie) metod rządzenia państwem z
kapitalistycznymi i rynkowymi rozwiązaniami w gospodarce.
Komunistyczne
Chiny wspierają totalitarne i autorytarne reżimy praktycznie na
całym świecie, niejako stojąc na czele swoistego sojuszu
dyktatorów. Hal Brands przytacza przykład Kambodży, której
premierem jest Hun Sen, dawniej jeden z przywódców Czerwonych
Khmerów, a także komunistyczną Angolę w Afryce Zachodniej. Ten
sam proces ma jednak miejsce w przypadku wielu innych krajów, od
Eurazji, przez Afrykę, aż po Amerykę Południową i Środkową.
"Bratnia pomoc" ideologiczna od Wielkiego Brata z Pekinu
odbywa się poprzez eksport ideologii, rozumianej jako teoria i
praktyka sprawowania władzy, eksport know-how w zakresie inżynierii
społecznej i budowy aparatu kontroli i represji, a wspomagana jest
przez olbrzymie nieraz projekty inwestycyjne i infrastrukturalne,
które porównać można do kolonializmu europejskiego, jednakże o
obliczu o wiele bardziej opresywnym, niż ekspansja kolonialna
białych poprzedników czerwonych Chin. W "wariancie minimum",
Pekin prowadzi politykę nieingerencji w sprawy wewnętrzne
trzecioświatowych sojuszników i wasali, jawiąc się jako bardzo
dogodna alternatywa dla współpracy z państwami zachodnimi.
Pekin
od kilku lat podważa również system władzy w krajach
demoliberalnych, zarówno poprzez budowanie wpływów gospodarczych,
jak i rozwój agentury wpływu, na czele ze sponsorowanymi przez
siebie think-tankami czy też głośną ostatnio, głównie w USA,
Kanadzie i Australii, (między innymi za sprawą dysydentki Doris
Liu) sprawą funkcjonowania Instytutów Konfucjusza, które pod
przykrywką nauki języka i kultury chińskiej prowadzą działalność
służącą nie tylko budowaniu pozytywnego wizerunku
komunistycznego totalitaryzmu, ale wręcz jego internalizowaniu, co
świetnie pokazuje film dokumentalny w reżyserii Liu.
Wreszcie,
obserwujemy dążenie ChRL do ustanowienia hegemonii poprzez budowę
sieci sojuszy politycznych, gospodarczych i militarnych. Hal Brands
pisze wprost o budowie „nowego międzynarodowego porządku
instytucjonalnego”, alternatywnego wobec organizacji utworzonych i
zdominowanych przez demokracje zachodnie, na czele z ONZ, NATO czy
Unią Europejską. Owe instytucje to AIIB (Azjatycki Bank Inwestycji
Infrastrukturalnych), RCEP (Regionalne Kompleksowe Partnerstwo
Gospodarcze – inicjatywa łącząca kraje ASEAN plus Chiny, Indie,
Japonię, Koreę Południową oraz Australię i Nową Zelandię) i
wreszcie Nowy Jedwabny Szlak. Jednocześnie Pekin dąży do "wrogiego
przejęcia" oranizacji międzynarodowych służących interesom
świata zachodniego, na przykład Organizacji Narodów Zjednoczonych,
APEC (Wspólnota Gospodarcza Azji i Pacyfiku), WTO oraz
Międzynarodowego Funduszu Walutowego czy Banku Światowego.
***
Artykuł
Hala Brandsa, choć w syntetyczny, a jednocześnie dosyć szczegółowy
sposób ukazuje zagrożenie, jakim jest ekspansja ChRL, pomija kilka
zagadnień, które są jednak dla analizowanego problemu kluczowe.
Po
pierwsze, Brands dosyć zdawkowo opisuje fakt, że to właśnie
Zachód pomógł Chinom uzyskać pozycję, która realnie mu zagraża,
a niebawem będzie stanowić dla Zachodu zagrożenie śmiertelne.
Miały w tym niestety udział same Stany Zjednoczone, w okresach od
czasu nixonowskiego otwarcia na Chiny, a następnie – podwójnej
kadencji Billa Clintona oraz Baracka Obamy. Współodpowiedzialność
za wzrost potęgi Chin biorą zarówno liberalne i globalistyczne
elity polityczne krajów zachodnich, zwolennicy „Realpolitik”
uważający, że z Chinami należało „podzielić się”
odpowiedzialnością nad biegiem spraw na świecie, jak i ich elity
gospodarcze, motywowane chęcią zysku oferowanego przez Państwo
Środka, które po śmierci Mao i wraz z rozpoczęciem epoki Denga i
jego następców wdraża modelowy wręcz przykład leninowskiego
NEP-u w dziedzinie gospodarki.
Komunistyczne
Chiny wyciągnęły od Zachodu potężne środki finansowe, ale także
pozyskały gotowe technologie, również w zakresie najnowszych,
strategicznych dziedzin gospodarki i przemysłu (w tym również
przemysłu zbrojeniowego, kosmicznego i IT), pozwalające na budowę
swojej mocarstwowej pozycji na wszystkich opisywanych w omawianym
cyklu polach. Ekspansja gospodarcza ChRL, która dokonała się w
ciągu ostatniego niemal trzydziestolecia jest po prostu jednym z
narzędzi wywierania politycznego wpływu przez ChRL, a chińskie
korporacje funkcjonujące za granicą są de facto agentami wpływu
KPCh – najbardziej chyba jaskrawym przykładem jest Huawei,
kierowana przez oficerów chińskich specsłużb wojskowych czy
głośny ostatnio ZTE. Można powiedzieć, że sprawdza się w tym
przypadku leninowskie twierdzenie o „kapitalistach, którzy sami
kupią sznur, na którym zostaną powieszeni przez komunistów”.
Po
drugie, Hal Brands pomija w swoim cyklu współpracę ChRL z Rosją
Sowiecką (wspomina o tym, owszem, ale w innych artykułach, co czyni
obraz niekompletnym). Tymczasem
to
właśnie sojusz z Moskwą
jest głównym motorem
światowej strategii Pekinu
na wszystkich opisywanych przez Brandsa poziomach, a tym samym
głównym instrumentem
mającym umożliwić komunistycznym Chinom zdobycie, sprawowanie i
utrzymanie światowej hegemonii.
Rosja
Sowiecka jest od wielu lat głównym dostawcą broni oraz systemów
uzbrojenia do Chin, przez co w ogromnym stopniu od lat 90 ubiegłego
stulecia do budowy i modernizacji potęgi militarnej ChRL. Przykładem
jest lotnictwo ChALW, wyposażone w dużej mierze w sowieckie
samoloty bojowe (łącznie z najnowszymi modelami i modyfikacjami
starszych, jak w przypadku samolotu bojowego Su 37), marynarka
wyposażona w kupowane w Federacji Rosyjskiej okręty czy też
najnowsze zakupy – system przeciwlotniczy S-400, umożliwiający
izolację pola walki i według dostępnych danych
taktyczno-technicznych, zdolny do rażenia celów w kosmosie oraz
rakiet. Od lat aktywnie współpracują ze sobą przemysły
zbrojeniowe Rosji Sowieckiej i komunistycznych Chin, tworząc wspólne
projekty broni, systemów uzbrojenia dla różnych rodzajów wojsk
czy zespołów oraz podzespołów. Nie mniejszą rolę odgrywają
regularne spotkania na wysokim szczeblu dotyczące obronności i
bezpieczeństwa pomiędzy oficjelami obu krajów (od szczebla
dowódców związków operacyjnych i taktycznych, po ministrów
obrony i przywódców państw), czy wspólne ćwiczenia wojskowe
(dwustronne oraz w ramach na przykład Szanghajskiej Organizacji
Współpracy), mające nie tylko zamanifestować dwustronną
współpracę, ale udoskonalać interoperacyjność między
sojuszniczymi armiami i zgrać wojska. W dniach 11-15 września tego
roku siły zbrojne ChRL mają wziąć udział w ćwiczeniach „Wostok
‘18”. Współpraca wojskowo-techniczna, sprzedaż broni oraz
współpraca wojskowo-polityczna cały czas ulega wzmocnieniu i
ogarnia coraz większe obszary.
Z
punktu widzenia geopolityki, droga Chin do mocarstwowości wiedzie
poprzez zapewnienie wyjścia na Pacyfik i dalej, na pozostałe oceany
świata oraz lądowego wyjścia na Eurazję i dalej, na zachód, do
„przylądka europejskiego”, jak określił Europę Mao. Droga w
tym kierunku wiedzie przez obszary Azji Środkowej i Rosji. Federacja
Rosyjska pełni zatem wobec Chin rolę strefy pomostowej z Europą
Zachodnią, zaplecza strategicznego (wraz z obszarem Azji Środkowej),
„lodołamacza” ekspansji arktycznej (Pekin i Moskwa coraz
intensywniej współpracują na tym obszarze) oraz chińskiego
„żandarma”. Dla Pekinu Moskwa jest również jednym z
najważniejszych nośników swoich interesów na zewnątrz na forum
międzynarodowym, gdzie oba państwa wzajemnie się wspierają.
Ponadto, pomiędzy Pekinem a Moskwą wyraźny jest też swego rodzaju
„podział pracy”, w którym obie strony uzupełniają się w
strefach wpływów: ekspansja wojskowa Rosji Sowieckiej toruje drogę
ekspansji gospodarczej ChRL (np. w Syrii) i odwrotnie, ekspansja
ekonomiczna Chin toruje drogę wpływom politycznym czy agenturalnym
Moskwy (np. na Bałkanach, a ostatnio w krajach afrykańskich,
stanowiących jeden z głównych obszarów ekspansji ChRL).
Obydwa
państwa wspierają się też w zakresie ekspansji ideologicznej,
wojny informacyjnej i dezinformacji. Przykładem jest współpraca i
synergia narracji państwowych mediów obydwu państw. Sputnik,
Russia Today oraz zachodnie media będące ich pudłami rezonansowymi
są adwokatami nie tylko polityki Moskwy, ale i polityki Pekinu,
rezonując najważniejsze treści publikowane przez Xinhua, Global
Times, People’s Daily i inne chrlowskie rządowe media.
Współpraca
strategiczna Pekinu z Moskwą jest kręgosłupem sieci sojuszy
tworzących „nowy instytucjonalny porządek” świata, takich jak
Szanghajska Organizacja Współpracy (której Brands w cyklu nie
wymienia), pretendująca ze zmiennym szczęściem do roli
neosowieckiego, pan-eurazjatyckiego odpowiednika NATO (poszerzona
niedawno o Indie i agresywny, islamistyczny i wyposażony w broń
nuklearną Pakistan), BRICS, Azjatycki Bank Inwestycji
Infrastrukturalnych, New Development Bank czy ostatnio
inicjatywa Nowego Jedwabnego
Szlaku (Federacja
Rosyjska, jeden z
najważniejszych gości
szczytu inicjującego NJS,
jest po prostu jego
północną „trasą”).
Chińscy i rosyjscy
bolszewicy pracują również
wspólnie
nad projektem
„Wielkiej Eurazji”, mającym
połączyć w jedną przestrzeń Unię
Europejską (pod wodzą Niemiec lub sojuszu niemiecko-francuskiego),
Federację Rosyjską i ChRL (wraz z wasalami, sojusznikami i
peryferiami), a także
„sprzęgnąć” organizacje „nowego porządku
instytucjonalnego”. Oprócz
tego, Pekin i Moskwa używają od dawna do realizacji swoich
interesów organizacji międzynarodowych oraz ich organów, jak np.
Rada Bezpieczeństwa ONZ, Światowa
Organizacja Handlu czy G-20.
Wreszcie, oś
Pekin-Moskwa to centrum wspomnianego przez Brandsa nieformalnego
sojuszu państw totalitarnych, skupiającego
m.in. Iran, Pakistan, Kubę, Pakistan, Wenezuelę, Angolę, Zimbabwe,
Syrię. Nie
jest przypadkiem, iż większość z tych państw rządzona jest
przez reżimy komunistyczne.
Tutaj
dochodzimy do wspomnianego wyżej pomieszania pojęć politycznych.
Hal Brands, tak samo zresztą jak bardzo wielu „mainstreamowych”
politologów, mylnie utożsamia totalitaryzm z autorytaryzmem. Według
tej wykładni, „dobremu” demoliberalizmowi przeciwstawiony jest
„zły” autorytaryzm – pojęcie-worek, do którego wrzucono Xi
Jinpinga, Mao, Putina, Stalina, Breżniewa, Hitlera, Łukaszenkę,
Miloszewicia, Chomeiniego, Mussoliniego, Franco i Piłsudskiego.
Tymczasem, system panujący w ChRL jest systemem totalitarnym, a
konkretnie totalitaryzmem komunistycznym, bolszewickim, dostosowanym
do aktualnych wyzwań i „mądrości etapu”, który różni się
od autorytaryzmu tym przede wszystkim, że dąży do absolutnej
kontroli zarówno społeczeństwa jako całości, jak i jednostek
składających się na nie.
O
ile autorytaryzm (chociażby w wydaniu generała Franco, marszałka
Piłsudskiego czy nawet Benito Mussoliniego) stawiał sobie pozytywne
cele i je realizował, o tyle celem komunistycznego totalitaryzmu
jest w teorii i praktyce władza wąskich elit (w tym wypadku KPCh
oraz władze większości państw sojuszniczych) poprzez
przekształcenie społeczeństw i narodów w twory przypominające
gniazda owadów społecznych, takich jak termity czy mrówki.
Elementem nowoczesnego chińskiego komunizmu jest model gospodarki,
będący korporacyjnym, oligarchicznym kapitalizmem nomenklaturowym,
z wiodącą rolą kompartii, bezpieki i wojska. Model ten umożliwia
Pekinowi możliwość funkcjonowania w ramach światowego systemu
neoliberalnego, a przez to, oddziaływanie polityczne na zewnątrz.
To, plus uzyskane w ten sposób nowoczesne technologie, pieniądze
oraz know-how czynią omawianą wyżej strategię ChRL jeszcze
bardziej skuteczną. Komunistyczne Chiny z takim właśnie modus
operandi mogą stać się
przykładem nie tylko dla Federacji Rosyjskiej, Myanmy czy Zimbabwe,
ale także dla krajów zachodnich i ich elit politycznych oraz
gospodarczych.
Można
też z całą pewnością
powiedzieć, iż prognozy Anatolija Golicyna sprzed ponad trzydziestu
lat o utworzeniu „Światowej Federacji Komunistycznej” stają się
faktem, a ucieleśnieniem
tych prognoz jest tworzenie nowego porządku międzynarodowego pod
przewodnictwem Chin i przy znaczącym współudziale Federacji
Rosyjskiej. Faktem
w pełni
dokonanym prognoza ta stanie się, jeżeli
do projektu „Wielkiej Eurazji” włączy się Europę. Wiodącymi
krajami w UE są Niemcy i Francja, których elity coraz śmielej
kwestionują nie tylko Pax Americana, ale
i samą amerykańską obecność w Europiei
postulują otwartym tekstem utworzenie sojuszu Europa-Rosja
Sowiecka-ChRL.
