Operacja
„Burza w Moskwie II”?
Ostatnie pogłoski o chorobie Putina
(wersje są różne – od kontuzji w wyniku słynnego lotu z młodymi żurawiami,
poprzez kontuzje typowe dla judoki, po raka kręgosłupa i to w fazie
terminalnej), jego coraz słabszej pozycji w czekistowskim aparacie władzy czy
wręcz niezdolności do pełnienia funkcji prezydenta oraz wewnątrzkremlowskim
puczu pałacowym (nb. źródłem większości tych informacji są media
sowieckie i runet kontrolowany przez KGB) można interpretować jako bardzo złożoną
mistyfikację, albo jako operację wymiany „genseka”.
Jeśli mamy do czynienia z
dezinformacyjnym spektaklem, to celem byłoby wywarcie wrażenia chaosu, słabości i niezborności
polityki Moskwy. Możliwe, że Putin, pozorując słabość, zamierza przetestować
lojalność własnego otoczenia i podległego mu aparatu, by w odpowiednim momencie
wkroczyć i twardą ręką rozprawić się z faktycznymi i domniemanymi puczystami.
Poza tym – patrząc systemowo – tego typu ustawka doskonale wpisuje się w
dotychczasową kampanię oswajania, ocieplania i łagodzenia wizerunku Rosji
Sowieckiej, Putina i jego środowiska. Być może korporacja czekistów zdecydowała
się na rezygnację z wizerunku Putina jako „samca Alfa”, który sprowadza do
parteru każdego przeciwnika (zarówno w realu, jak i na macie), jeździ konno na
gołej klacie i inseminuje tygrysicę we władywostockim ZOO. Elementem tego
przedstawienia byłby wizerunek „ludzkiego pana”, który tak jak każdy judoka
doznaje kontuzji; ewentualna choroba miałaby skłonić do ludzkiego odruchu
współczucia wobec schorowanego i sędziwego genseka…
Wracając zaś do początku tekstu,
całkiem możliwe jest, że obserwujemy operację wymiany „prezesa korporacji
czekistów”, co zresztą wcale nie wyklucza scenariusza dezinformacji. Widocznie
neosowieckie „politbiuro” uznało, że Putin „zużył się” w roli
prezydenta/genseka i w interesie systemu władzy konieczne jest jego usunięcie. Czy dokona się ono poprzez
pokojowe odejście Putina (i zagwarantowanie jemu oraz jego klanowi
nietykalności – tak jak Jelcynowi i „Rodzinie”), czy może Putin zejdzie na
raka, porazi go lokówka, która wpadnie pod prysznic, a może rozszarpie tłum,
tak jak Ceausescu – jest drugorzędne, im bardziej spektakularne, tym bardziej
uwiarygodni operację. Media, zarówno sowieckie, jak i zagraniczne, systemowe i
opozycyjne już typują ewentualnych sukcesorów Putina. W pierwszej kolejności
jest to Siergiej Szojgu – nowo mianowany minister obrony, mówi się też o
Siergieju Iwanowie – szefie administracji prezydenckiej i generale KGB. Już
rozpoczęła się akcja promowania Szojgu jako wzorcowego demokraty i reformatora,
wzorcowego ministra sytuacji nadzwyczajnych, wzorcowego
partyjno-bezpieczniackiego aparatczyka i zbawcy rosyjskiej armii. Tylko czekać,
aż Dugin ogłosi go wcieleniem Buddy, Chrystusa, Baphometa i Lenina jednocześnie.
Oczywiście, nie można wykluczyć faktycznej choroby Putina, zwłaszcza po takiej
informacji od Premiera Japonii i dementi Pieskowa czy też po wizycie w Turcji.
Resort obrony – reorganizacja
Zostawmy jednak z definicji mętne
spekulacje i prognozy, a zajmijmy się faktami dokonanymi – na największą uwagę
zasługują ostatnie roszady w resorcie obrony i siłach zbrojnych.
6 listopada usunięto ze stanowiska
ministra obrony Anatolija Sierdiukowa i mianowano na to stanowisko generała
Siergieja Szojgu. Oficjalnym powodem usunięcia Sierdiukowa jest afera
korupcyjna w firmach podległych resortowi i kwestie obyczajowe (tak, jakby i
jedno i drugie nie leżało w naturze sowieckich elit), wśród przyczyn wymienia
się też założenia reformy Sierdiukowa (przyklepane swego czasu przez Putina):
uszczuplenie korpusu oficerskiego, zmniejszenie liczby okręgów wojskowych oraz
rezygnacja z masowej mobilizacji w razie wojny. Druga przyczyna wydaje się
bardziej znacząca – aparat władzy, w tym wypadku oficerowie sił zbrojnych jako
niezwykle ważny segment po prostu nie może tolerować naruszania własnych
interesów przez cywila, który zaczynał karierę jako właściciel firmy
meblarskiej, a później szefował skarbówce, a nie FSB, GRU czy np. Komitetowi
Śledczemu.
Szojgu jest kontrapunktem
Sierdiukowa – modelowym wręcz, partyjno-bezpieczniackim aparatczykiem, sprawnym
dowódcą i organizatorem; można powiedzieć wręcz, że jest bardziej putinowski od
Putina. Pochodzi z rodziny komunistycznej z okupowanej przez Sowiety
Tannu-Tuwy, karierę funka KPZS rozpoczął w l. 80 w Abakanie. W roku 1990
pracował w Państwowym Instytucie Architektury Stolicy w Moskwie, w 1991 zaczął
organizować system ratownictwa i obrony cywilnej, w 1994 przekształconym w
Ministerstwo ds. Sytuacji Nadzwyczajnych (MCzS), którym dowodził do maja 2012. MCzS
nie jest jednak typową obroną cywilną – jest to de facto zorganizowany na wzór
wojskowy segment bezpieki, posiadający m.in. własny „specnaz”. Poza tym, w 1992
pacyfikował konflikt osetyńsko-inguski, będąc we władzach Osetii Północnej. Od
1999 zaczął tworzyć struktury Partii Jedności, której sukcesorem jest „Jedinaja
Rossija”; w l. 90 związany z Jelcynem, a potem (po dziś dzień) z Putinem. Według
analityków STRATFOR, Szojgu jest powiązany także z GRU. Dowodził także „akcją
ratunkową” w Smoleńsku 10.4.2010, a później – wraz z Putinem – rządową komisją
ds. „ustalenia” przyczyn „katastrofy” smoleńskiej.
Zmieniło się też dowództwo armii
czerwonej. Szefem gensztabu został gen. Walerij Gierasimow, będący specjalistą
od obrony antyrakietowej, a wcześniej – oficerem wojsk pancernych i
zmechanizowanych. Jest absolwentem Wyższej Szkoły Dowódczej Wojsk Pancernych w
Kazaniu, Akademii Wojsk Pancernych i Akademii
Sztabu Generalnego. Służbę zaczął w Północnej Grupie Wojsk w Polsce, gdzie
doszedł do stanowiska d-cy batalionu czołgów. Później służył w Nadbałtyckim
Okręgu Wojskowym. Od 1993 dowodził 144. dywizją zmechanizowaną w Tallinie, (rok
później przeniesioną do obwodu smoleńskiego). Od 1997 był pierwszym zastępca d-cy
Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1998-2006 (pierwsza i druga wojna w
Czeczenii) dowodził m.in. 58 Armią w Północnokaukaskim OW. W latach 2007-09 – Leningradzkim OW, a od
kwietnia 2012 – Centralnym OW. Jest to oficer o antyzachodnim nastawieniu.
Uważa on m.in., że… amerykańska tarcza antyrakietowa może powstrzymać sowiecki
atak rakietowo-jądrowy na Zachód i USA, stąd ABM jest instalacją Zachodowi
zupełnie niepotrzebną.
Wiceministrami
obrony zostali gen. Władimir Szamanow – zwany „rzeźnikiem” ze względu na
zbrodnie popełnione podczas drugiej wojny czeczeńskiej; wg działacza
rosyjskiego „Memoriału” miał on osobiście dowodzić ludobójczymi operacjami, gen.
Arkadij Bachin – dowódca Zachodniego Okręgu Wojskowego oraz gen. Oleg
Ostapienko – dowódca Wojsk Powietrzno-Kosmicznych.
Warto
także zwrócić uwagę na to, że pierwszą podróż zagraniczną Szojgu odbył do ChRL,
gdzie został przyjęty przez kierownictwo chińskiej kompartii oraz ministra
obrony i przewodniczącego Centralnego Komitetu Wojskowego KPCh (20 – 21.11). Szojgu
wziął także udział w posiedzeniu Rosyjsko-Chińskiej Komisji Międzyrządowej ds.
Współpracy Wojskowo-Technicznej.
Długofalowa i konsekwentna polityka czekistów
Mamy
zatem powyżej elementy układanki, które połączone ukazują nam pewne stałe
cechy, reguły, mechanizmy i kierunki polityki Rosji Sowieckiej: zarówno wewnętrznej,
jak i zagranicznej, które mają charakter długofalowy i są niezależne od zmian
personalnych czy kadrowych na szczytach władzy.
Rosja
Sowiecka prowadzi politykę, której zadaniem jest wywieranie wrażenia chaosu,
przy jednoczesnej pełnej kontroli nad sytuacją. „Putinowską” wersję
neokomunizmu można określić jako „demobolszewizm” – totalitarny system, w którym za fasadą pseudodemokracji kryje się
władza sowieckiego aparatu bezpieczeństwa, której centrum jest nieformalne
politbiuro składające się z wysokich szarżą czekistów, wojskowych i plutokratów
komsomolskiej proweniencji, dość nieopatrznie zwanych „oligarchami”. Od
rozpoczęcia etapu określanego jako „Putin 2.0” mamy do czynienia z nasileniem
tej tendencji, a co za tym idzie zwiększeniem totalitarnej kontroli.
Najważniejsze stanowiska w państwie – w rządzie, ale także w administracji
prezydenckiej i w parlamencie – zostały obsadzone przez wysokich rangą oficerów
KGB/FSB i ludzi z poruczenia bezpieki. Tym samym utworzono czekistowską „juntę”,
będącą ważnym ośrodkiem dyspozycji politycznej. Wzrasta też pozycja wojska,
będącego segmentem bezpieczniackiej kasty, a jednocześnie kontrolowanego przez
rządzącą korporację czekistów.
Ponadto,
właśnie na przestrzeni ostatniego roku zaostrzono represje wobec poddanych
sowieckiej władzy: wprowadzono totalną cenzurę Internetu, totalną inwigilację
ludności, poszerzono granicę „zdrady stanu” i odcięto organizacje pozarządowe
od finansowania zagranicznego oraz kontaktów z zagranicą. Władza przystępuje
także do tworzenia nowej ideologii dla systemu, będącej amalgamatem tak różnych
elementów, jak pokazowa walka z korupcją czy obrona „Świętej Rusi” przed
lewactwem i promowanie sowiecko-rosyjskiego państwowego nacjonalizmu;
nieprzypadkowo Putin wprost wyrażał niedawno zamiar restytucji „narodu
sowieckiego”. Z drugiej strony, przykręcaniu śruby towarzyszy proces
poszerzenia bazy społecznej czekistowskiego establishmentu: kooptacji „opozycji
pozasystemowej”, oczywiście jedynie do zewnętrznych kręgów władzy. Nominacja na
stanowisko ministra obrony Siergieja Szojgu (generała jednej ze służb
bezpieczeństwa, a od 6 listopada generała armii, betonowego aparatczyka pozytywnie
zweryfikowanego przez FSB) i roszady w gensztabie wpisują się w tendencję
przekształcania systemu władzy z „miękkiego” neobolszewizmu w „twardy”
neobolszewizm.
Jeśli
zaś chodzi o politykę zagraniczną, to nie jest przypadkiem, że celem pierwszej
zagranicznej podróży nowego sowieckiego ministra obrony był Pekin. Chociaż nie
są znane konkretne ustalenia spotkania Siergieja Szojgu z kierownictwem KPCh,
przewodniczącym CKW KPCh i posiedzenia Międzyrządowej Komisji ds. Współpracy
Wojskowo-Technicznej, to wiadomo, że padały deklaracje o kontynuacji i zacieśnianiu
współpracy politycznej, militarnej i technologicznej pomiędzy Moskwą a Pekinem:
ustępujący gensek KPCh Hu Jintao stwierdził m.in., że „niezależnie
od zmian na świecie, czy też w Rosji lub Chinach kurs na rozwój stosunków
chińsko-rosyjskich pozostanie bez zmian”, a XVIII zjazd KPCh, podczas którego mianowano nową
jej wierchuszkę, „otworzył nowe
możliwości dla dalszego rozwoju stosunków partnerstwa strategicznego i
współdziałania między Chinami a Rosją”. Xu Qiliang, wiceprzewodniczący
Centralnego Komitetu Wojskowego mówił z kolei o “podniesieniu relacji wojskowych na
wyższy poziom”. Sojusz polityczno-wojskowy z komunistycznymi Chinami jest
stałym i strategicznym kierunkiem polityki zagranicznej Moskwy. Obecność Siergieja
Szojgu w wierchuszce kremlowskiej (oraz nowe kierownictwo KPCh) jest zatem
gwarantem zachowania ciągłości (a w dalszej perspektywie – wzmocnienia) osi
Moskwa-Pekin.
Równie
ważnym, stałym elementem polityki zagranicznej Rosji Sowieckiej jest dążenie do
ekspansji na Zachód: zwasalizowanie albo neutralizacja Europy Zachodniej i
otwarcie wroga polityka wobec USA (i kogokolwiek, kto zostanie uznany za wroga
– zgodnie ze stanem faktycznym, czy nie). Realizacja zachodniej polityki Moskwy
zakłada m.in. rozbijanie i tak już w dużej mierze iluzorycznej jedności
euroatlantyckiej, a sowiecki generał o facjacie rodem z typologii Lombroso, który
twierdzi, że „tarcza antyrakietowa jest Europie niepotrzebna”, bo może
powstrzymać ewentualny atak rakietowo-jądrowy na Zachód i z tego powodu zagraża
Rosji Sowieckiej, doskonale nadaje się do szantażowania Zachodu, pardon – formułowania wobec krajów
zachodnich różnych „propozycji nie do odrzucenia” i sugerowania „większej
elastyczności” w polityce zagranicznej, na przykład tworzenie międzynarodowego
porządku, w którym NATO (i USA) byłoby neutralne i nie uderzałoby w interesy
Moskwy, która byłaby głównym rozgrywającym – oczywiście w celu utrzymania
porządku, pokoju i przestrzegania łamanych przez zgniły Zachód praw człowieka.
Nie można też zapominać o tym, że sam Szojgu postulował wprowadzenie
odpowiedzialności za podważanie mitu zwycięskiej roli ZSRS (wykorzystywanego po
dziś dzień jako karta legitymizująca bolszewizm) w II wojnie światowej – także
wobec przywódców innych państw.
Nie
unikniemy jednak prób prognozy. Są bowiem dwa następujące konteksty
międzynarodowe, w których należy widzieć ostatnie roszady w ministerstwie
obrony, gensztabie oraz wzmocnienie czekistowsko-militarnego syndykatu.
Pierwszy – to możliwa interwencja państw zachodnich w Syrii, a potem w Iranie,
gdzie przedpolem i zapleczem frontowym dla sowieciarzy będzie Kaukaz. Drugi
natomiast – to tzw. „rewolucja gazowa”, która może osłabić jeden z instrumentów
współczesnej ekspansji sowieckiej, mianowicie wasalizację i finlandyzację
Zachodu poprzez korporacje surowcowe. Nie mają jednak racji wolnorynkowe i chrześcijańskie
pięknoduchy twierdzące, że wówczas „zła” (co oczywiście jest prawdą) Rosja
Sowiecka padnie, pokonana przez „niewidzialną rękę wolnego rynku”, postrzeganą
jako byt nadprzyrodzony. Polityka w ostatecznym rozrachunku zawsze bierze górę
nad ekonomią. W przypadku osłabienia „miękkich” instrumentów ekspansji na
Zachód i ewentualnego załamania osi Moskwa-Berlin-Paryż, Rosja Sowiecka zwróci
się na Wschód. Wzmocnieniu ulegnie „blok eurazjatycki”: oś Moskwa-Pekin oraz
projekty formalnej reintegracji przestrzeni sowieckiej, a polityka Moskwy wobec
zachodu może przybrać formę agresywną.
Nie wolno
wykluczać agresji militarnej: zdaniem m.in. George’a Friedmana czy Jeffa
Nyquista, wojna wywołana przez Rosję Sowiecką jest wręcz w perspektywie
najbliższych kilku lat nieunikniona.
Centrum a peryferie
Fakt, że
współczesna „III RP” jest de facto kontynuacją peerelu (tak jak FR kontynuacją
ZSRS) – jest, a w każdym razie powinno być truizmem. Ta świadomość skłania do
tego, by na ostatnie wydarzenia polityczne na peryferiach patrzeć w kontekście
wyżej przedstawionej sytuacji politycznej w centrum: chodzi o „przełom” wokół
sprawy smoleńskiej, pojawienie się na scenie politycznej ruchu narodowego i
rzekome, podsycane przez (szeroko pojęty) establishment
czerwono-bezpieczniackiej proweniencji zagrożenie „terroryzmem”,
„nacjonalizmem”, „faszyzmem”, „ksenofobią”, „mową nienawiści” itp.
Ujawnienie
faktu profanacji ciał ofiar smoleńskich, ich drastycznych zdjęć przez
„niezależnych rosyjskich blogerów”, odkrycie trotylu na szczątkach samolotu –
wszystko można odczytywać jako wymknięcie się sytuacji spod tusko-sowieckiej
kontroli, „spontaniczny bieg wydarzeń”, „budzenie się narodu” a nawet i
przejście części aparatu władzy na „jasną stronę mocy”. Nie wolno jednak
odrzucać możliwości, że w tej sprawie mamy do czynienia z kontrolowanymi
przeciekami i kontrolowanym chaosem. Jaki interes mieliby tu sowieci i ich
nadwiślańscy sojusznicy? Po pierwsze – ujawnienie informacji z pozoru
pogrążających i sowietów, i PO to nic innego, tylko „podpis czekisty”. Sowieci
dają tym samym sygnał: „to my dokonaliśmy zamachu, a wy możecie nam naskoczyć”.
Komunikat ten skierowany jest i do czynników decyzyjnych na Zachodzie (w USA i
Europie), i do elit PRL-bis (zwłaszcza do Tuska i PO – „partii zewnętrznej”,
która jest „słupem” czerwono-bezpieczniackiej faktycznej władzy) oraz do
społeczeństwa zamieszkującego tereny pomiędzy Odrą a Bugiem. Mówienie, że na
skutek ostatnich informacji „wreszcie upowszechnia się wiedza, a co najmniej
podejrzenie o zamach” jest naiwnością: większość zsowietyzowanego społeczeństwa
ma tę świadomość od 10.4.2010, ale traktuje to jako wezwanie do
podporządkowania się sowieciarzom.
Z kolei
elity zachodnie (podminowane agenturą wpływu) chcą robić interesy z czekistami,
być może jednocześnie obawiają się, że adekwatna reakcja sprowokowałyby nie
tylko kontrę Rosji Sowieckiej, ale i SCO (Moskwa otrzymałaby wsparcie Pekinu).
Powyższemu,
a także renesansowi neoendecji, neo-ONR wraz z próbami ich przejęcia i „kontry”
w postaci przymiarek do stworzenia establishmentowej „prawicy narodowej”, coraz
ostrzejszym represjom wobec nieprawomyślnych (zatrzymywani są nawet uczniowie
szkół średnich za promowanie wiedzy o NSZ) towarzyszy rekonstrukcja
instytucjonalna struktur władzy w PRL-bis. Coraz większe znaczenie ma tzw. „ośrodek
prezydencki”, przy czym jest to określenie dość powierzchowne, bo
najprawdopodobniej Komorowski występuje tu w roli „słupa” i wykonawcy
politycznej woli środowisk WSI. Stopniowo wdrażane są koncepcje zawarte w tzw.
Strategicznym Przeglądzie Bezpieczeństwa Narodowego, które przewidują
utworzenie na bazie wywiadu cywilnego i kontrwywiadu wojskowego „superorganu” bezpieczeństwa,
który zdominowany ma być przez struktury komunistyczne: WSI, oficerów liniowych
chowu sowieckiego, aparatczyków wywodzących się z PZPR i komunistyczną agenturę
wpływu. Na poziomie wewnętrznym oznacza to pełną rekomunizację, a na poziomie
polityki zagranicznej – dalszą realizację celów polityki sowieckiej przez
„Polskę” w ramach Unii Europejskiej i NATO; PRL-bis ma być – wespół z Niemcami
– koniem trojańskim Rosji Sowieckiej na Zachodzie.
Jest to
zresztą kontynuacja (i być może finalizacja) polityki prowadzonej przez tzw.
Ubekistan (wespół z „polityczną agenturą wpływu”, z Rosją Sowiecką za plecami)
praktycznie od 2007 roku, gdzie momentem przełomowym i przyspieszeniem był 10
kwietnia 2010. Po okresie PiS-owskiej odwilży, krótkotrwałej destabilizacji,
nadwiślański neokomunizm powraca do stanu równowagi.
Źródła:
2.
/-/
„Rosyjskie przypadki”: http://lamelka222.salon24.pl/461279,rosyjskie-przypadki
3. /-/ „Nowy segment kremlowskiej
mafii S. Szojgu”: http://lamelka222.salon24.pl/465092,nowy-segment-kremlowskiej-mafii-s-szojgu
4. Anton
Kliuczkin: „Gienierał Szajtan”: http://www.lenta.ru/articles/2012/11/14/shoigu/
5. Piotr
Kościński, Tatiana Serwetnyk: „Najbliższy współpracownik Putina pokieruje
armią”: http://www.rp.pl/artykul/29,950585-Najblizszy-wspolpracownik-Putina-pokieruje-armia.html
6.
Piotr
Maciążek: „Czy choroba Putina może zdestabilizować Rosję?”: http://politykawschodnia.pl/index.php/2012/11/06/maciazek-czy-choroba-putina-moze-zdestabilizowac-rosje/
7.
/-/
„Tuwaniec, buddysta, w dodatku nie petersburczyk ministrem obrony Rosji”: http://politykawschodnia.pl/index.php/2012/11/06/maciazek-tuwiniec-buddysta-w-dodatku-nie-petersburczyk-nowym-ministrem-obrony-rosji/
8. /-/:”Chiny celem pierwszej wizyty
nowego rosyjskiego ministra obrony”: http://politykawschodnia.pl/index.php/2012/11/13/chiny-celem-pierwszej-wizyty-nowego-rosyjskiego-ministra-obrony/
9. Antoni Rybczyński: „W putinlandzie
idzie ku przesileniu”: http://www.gazetapolska.pl/25065-w-putinlandzie-idzie-ku-przesileniu
10. Ahmad Sardali: „Szojgu – buduszczij
kremlowskij pachan?”: http://www.kcblog.info/2012/11/blog-post_4484.html
11. /-/
„Putin skora umriot”: http://www.kcblog.info/2012/11/blog-post_2502.html
12. Tatiana Serwetnyk: „Miedwiediew
chce wrócić na Kreml”: http://www.rp.pl/artykul/29,955693-Miedwiediew-chce-wrocic-na-Kreml.html
13. Niezalezna.pl: „Dowodził w
Smoleńsku, został nagrodzony”: http://niezalezna.pl/34522-dowodzil-w-smolensku-zostal-nagrodzony
14. Głos Rosji: „Kurs Chin na rozwój
stosunków z Rosją jest niezmienny”: http://polish.ruvr.ru/2012_11_22/Chiny-Rosja-rozwoj-stosunkow/
15. Xinhua,
„China, Russia to strenghten military ties”: http://news.xinhuanet.com/english/china/2012-11/21/c_131990453.htm
