Scenariusze Weinbergera i Schweitzera
W
roku 1999 zostaje wydana książka pod tytułem „Następna wojna światowa”, której
autorami są Caspar Weinberger i Peter Schweitzer. Caspar Weinberger w latach
1981 - 87 pełnił funkcję sekretarza obrony w administracji prezydenta USA
Ronalda Reagana, odpowiadając m.in. za program tzw. „Gwiezdnych Wojen”. Peter
Schweitzer to politolog, pracujący m.in. dla Instytutu Hoovera oraz Breitbart
News.
W
książce czytamy między innymi o możliwych wojnach wywołanych przez
komunistyczne Chiny i Koreę Północną, neosowiecką i neoimperialną Rosję,
neoimperialną, nacjonalistyczną i zremilitaryzowaną Japonię, chcącą odzyskać
przedwojenną potęgę. Jest tam mowa również o konfliktach lokalnych, które
przekształciły się w wojnę światową lub w inny sposób zaważyły na światowym
układzie geopolitycznym: rebelii w Meksyku wywołanej przez
narko-komunistycznych rewolucjonistów i wojnie w Zatoce Perskiej, rozpoczętej
atakiem Iranu ajatollahów na Arabię Saudyjską.
Nas
najbardziej interesować będą scenariusze z udziałem Rosji, Chin i Korei
Północnej.
Scenariusz
wojny wywołanej przez ChRL i KRLD rozgrywa się w roku 1998. Pekin i Phenian
postanawiają wspólnie przeprowadzić skoordynowaną ofensywę, w której celem
neostalinowskiej Korei Północnej jest „wyzwolenie” Korei Południowej, natomiast
celem ChRL - przyłączenie „zbuntowanej” Republiki Chińskiej oraz wysp na
Pacyfiku Zachodnim, stanowiących obszar roszczeń terytorialnych komunistycznych
decydentów w Pekinie.
Wojna
rozpoczyna się od sprowokowania zamieszek w Korei Południowej przez dywersantów
z północnokoreańskich specwojsk. Następnie ma miejsce użycie wąglika przeciwko
stacjonującym na Południu żołnierzom amerykańskim oraz potężna ofensywa
pancerna Koreańskiej Armii Ludowej, wsparta atakiem nuklearnym na wojska
południowokoreańskie i przybyłe im na pomoc wojska amerykańskie. Wojna jest
bardzo nierówna, pomimo rażącej przewagi technologicznej USA i Korei
Południowej, państwa te wykrwawiają się w wojnie z obłąkanym i zdeterminowanym
komunistycznym dyktatorem. Stany Zjednoczone decydują się jednak na zadanie
odwetowego uderzenia termonuklearnego na wojska północnokoreańskie.
Równolegle
z lądową ofensywą KRLD na Półwyspie Koreańskim, ChRL przeprowadza powietrzno-morską
inwazję na Tajwan, która - choć komunistyczne Chiny używają broni
konwencjonalnej - niszczy ten kraj, dotychczas stanowiący dosłownie wyspę
dobrobytu i wolności w totalitarnym, czerwonym morzu.
W
międzyczasie czerwoni generałowie obalają Kim Dzong Ila, który opętany żądzą
władzy, zamierza po raz wtóry użyć broni nuklearnej sądząc, że przechyli to
ostatecznie szalę zwycięstwa na stronę komunistycznych dalekowschodnich
dyktatur. Obalenie Kima spotyka się również z przychylnością chińskich
sojuszników.
Komunistyczne
Chiny, po zdruzgotaniu Tajwanu konwencjonalnymi atakami lotniczymi i
rakietowymi włączają się do ofensywy koreańskiej, prowadzonej już przez nowego
dyktatora z Phenianu, generała O Kuk Yula i to one decydują się na kolejne
użycie broni nuklearnej przeciwko siłom USA i Korei Południowej.
Druga
wojna koreańska kończy się swego rodzaju remisem, destrukcyjnym i upokarzającym
dla USA, Korei Południowej i Tajwanu. Warto dodać, że pokój pomiędzy USA i
Południową Koreą a Chinami i KRLD zostaje podpisany w Rosji, we Władywostoku. Siły
Zbrojne Stanów Zjednoczonych zostały zdziesiątkowane atakami nuklearnymi i
biologicznymi, ale również użyciem broni konwencjonalnej. Agresja komunistyczna
praktycznie zniszczyła Koreę Południową i Tajwan. Pod względem geopolitycznym i
terytorialnym utrzymano status quo, ale obecność USA w Azji Wschodniej i
Zachodnim Pacyfiku została poważnie nadwyrężona. Choć teoretycznie, biorąc pod
uwagę jedynie przewagę technologiczną USA i ich aliantów, nie mogli oni zadać
ostatecznego ciosu czerwonym dyktaturom w Phenianie i Pekinie, gdyż byłoby to
zbyt kosztowne z punktu widzenia demokratycznego państwa, które w czasach
„postzimnowojennych”, w ciągu dekady poprzedzającej wybuch wojny drastycznie
ograniczyło zbrojenia i wydawanie zasobów na utrzymanie militarnej hegemonii.
Scenariusz
wojny wywołanej przez Rosję ma miejsce w roku 2006. Po „postsowieckiej smucie”
lat 90. XX wieku, pełnię władzy w Rosji przejmuje GRU z generałem Aleksandrem
Karaszczukiem (oficerem piechoty i Specnazu) na czele. Nowy przywódca
kremlowski jednoczy siły nacjonalistyczne i komunistyczne, tworząc
narodowo-bolszewicką, czerwono-brunatną koalicję. Priorytetem nowej,
carsko-nacjonalistyczno-sowieckiej Rosji staje się restytucja dawnej,
imperialnej świetności, zemsta na Zachodzie, a w dalszej perspektywie,
opanowanie Europy, wypchnięcie z niej Stanów Zjednoczonych i pozbawienie USA
statusu światowego mocarstwa. W chwili rozpętania przez generałów z „wojennoj
razwiedki” piekła w Europie, Rosja wchłonęła już Białoruś i Ukrainę. Uzyskała
też przewagę wojskowo-technologiczną nad państwami zachodnimi. Posiadając
pokaźne ilości strategicznej broni nuklearnej, rozwinęła własny, bardzo
skuteczny system obrony przeciwrakietowej, co czyniło odwetowe uderzenia
nuklearne nieskutecznymi. Naukowcy z ośrodków naukowo-technicznych GRU
rozwinęli także broń laserową oraz rażącą siłę żywą przeciwnika falami
radiowymi.
Agresja
rosyjska zaczyna się od ataku na Polskę, 6 lutego 2006 roku. Specnaz zabija
wszystkich członków polskiego rządu, który obradował na specjalnym posiedzeniu
w tajnym ośrodku pod Białymstokiem. Tego samego dnia w głąb terytorium Polski
prą rosyjskie wojska pancerne. W odpowiedzi, wywiązując się z zobowiązań
wynikających z członkostwa w NATO, Francja wysyła pod Łódź spadochroniarzy z
Legii Cudzoziemskiej, na co Moskwa wystosowuje nuklearne ultimatum i je
spełnia. Rakietowo-jądrowe kontruderzenie Francji zostaje powstrzymane przez
rosyjski system obrony przeciwrakietowej. Polska pada pod rosyjską nawałą
bardzo szybko - Szczecin, do którego ewakuował się polski rząd i Sztab
Generalny WP, zostaje zdobyty 11 kwietnia. Ofensywa idzie dalej, na Czechy. Na
miasto Hradec Kralove zostaje zrzucona bomba atomowa, Czechy poddają się i
zostają zajęte, a przy okazji okrutnie upokorzone przez Rosję.
Siły
NATO - armia amerykańska, brytyjska i Bundeswehra - umacniają się na terytorium
wschodnich Niemiec. Lotnictwo niemieckie atakuje rosyjskie centrum dowodzenia
operacją w Legnicy, natomiast Bundeswehra przystępuje do tworzenia
antyrosyjskiej partyzantki w Czechach i w Polsce.
Moskwa
żąda od USA i pozostałych państw NATO całkowitego zaprzestania oporu i grozi
atakiem nuklearnym na stacjonujące w Niemczech wojska NATO w przypadku
niespełnienia żądań. Groźby zostają spełnione - na Niemcy uderzają cztery
ładunki nuklearne o sile 20 kt. Niemcy zmuszone zostają przez Rosję do
upokarzającej kapitulacji, natomiast prezydent Francji poddaje się Moskwie z
własnej inicjatywy, łamiąc zobowiązania wobec USA i sojuszników z NATO.
Nowe
imperium rosyjskie sięga aż do Pirenejów. Wielka Brytania zachowuje
niepodległość i nie zostaje zaatakowana, Stany Zjednoczone zostają całkowicie
wypchnięte z kontynentu europejskiego i de facto oblężone przez Rosję. Moskwa
każe płacić USA rujnujące gospodarkę reparacje wojenne i obserwuje praktycznie
każde posunięcie Ameryki, mając wpływ również na sprawy wewnętrzne tego kraju.
Szczególnie gniew wojskowych czekistów wzbudzają prace nad systemem obrony przeciwrakietowej,
ochrzczonym kryptonimem „Jedi”…
Największym
atutem streszczanej tutaj książki jest to, iż pisana była przez fachowych
analityków znających się na wojskowości, mających nie tylko doświadczenie w
kształtowaniu polityki obronnej Stanów Zjednoczonych, ale i doświadczenie
frontowe - Caspar Weinberger jest weteranem II wojny światowej. Scenariusze
przedstawione w książce nie są też scenariuszami filmów w rodzaju „Suma
wszystkich strachów” ani innych dzieł z gatunku science-fiction. Są to
scenariusze - w oczach autorów, mających wpływ na kształtowanie polityki
obronnej USA - realne, a przynajmniej oparte o trendy w polityce mocarstw,
które zostały dosyć trafnie rozpoznane.
Jednym
z tych trendów są uwarunkowania psychospołeczne i cywilizacyjne, a konkretnie -
psychologiczny profil elit politycznych: zarówno Stanów Zjednoczonych i innych
krajów zachodnich, jak i państw wrogich, ze wskazaniem na neosowiecką Rosję,
czerwone Chiny i neostalinowską Koreę Północną. Establishment zachodni dąży do
utrzymania szeroko pojętych wartości demoliberalnych: demokracji, praw
człowieka, zdobyczy państwa dobrobytu i wolnego rynku itp., zatem jest niezbyt
chętny do prowadzenia wojen. I o ile Stany Zjednoczone są w stanie bronić
swoich interesów przy pomocy wojska, o tyle kraje Europy Zachodniej są niemal
totalnie podminowane pacyfizmem i kapitulanctwem. Zaatakowane, dają sobie
narzucić nawet najbardziej upokarzające warunki kapitulacji.
Władcy
krajów totalitarnych, z reguły wywodzących się z innych niż zachodnia
cywilizacji są bezwzględni i zdeterminowani w osiąganiu postawionych sobie
celów strategicznych, nieraz przejawiając przy tym sadyzm, okrucieństwo i
niebywałą wolę destrukcji. Chodzi zwłaszcza o elity krajów komunistycznych i
neokomunistycznych: Rosji, Chin i Korei Północnej, których celem jest właściwie
wyłącznie władza i jej rozszerzanie drogą kolejnych, krwawych podbojów nawet,
jeśli miałyby doprowadzić do nowego konfliktu zbrojnego na skalę światową.
Skąd
scenariusz upokarzającego remisu w wojnie z Chinami i Koreą Północną i ofensywy
rosyjskiej kończącej się kapitulacją Europy oraz wypchnięciem z niej wojsk
amerykańskich? Autorzy ekstrapolują w ten sposób właśnie słabości
demoliberalnego Zachodu, która przejawia się w takiej, a nie innej polityce
bezpieczeństwa i obrony na przełomie XX i XXI wieku. Elity zachodnie, zarówno
amerykańskie, brytyjskie, jak i zachodnioeuropejskie, niejako uwierzyły, że z
rzekomym końcem zimnej wojny i równie rzekomym końcem komunizmu mogą zająć się
sprawami zupełnie innymi, aniżeli obrona przed niebezpieczeństwem ze strony
Chin, Rosji, Korei Północnej czy innych państw.
Caspar
Weinberger i Peter Schweitzer, choć nie roztrząsali kwestii fałszywości upadku
komunizmu, dość trafnie ekstrapolowali rozwój wydarzeń w Rosji i komunistycznych
Chinach, a także zagrożenie strategiczne, jakie nieść może polityka tych państw.
Stworzyli oni futurologiczną symulację, w której po rozpadzie ZSRS i dekadzie „smuty”
władzę na Kremlu przejmuje oficer sowieckich służb specjalnych, odwołujący się
między innymi właśnie do sowieckiego dziedzictwa (rzekomo „postsowieckiej”)
współczesnej Rosji. Ten akurat scenariusz spełnił się w dużym stopniu. Abstrahując
od tego, na ile sterowany odgórnie i przewidziany był scenariusz „posowieckiej smuty”,
na przełomie XX i XXI wieku pełnię władzy na Kremlu zyskała korporacja
czekistów z pułkownikiem KGB/FSB Putinem na czele, przywracając totalitarne
praktyki wewnątrz kraju i agresywną, ekspansjonistyczną politykę na zewnątrz. Komunistyczne
Chiny, nie rezygnując z polityki przypominającej sowiecki NEP, również prowadzą
coraz bardziej agresywną, póki co jedynie werbalnie, politykę zagraniczną,
zwłaszcza w rejonie Pacyfiku Zachodniego.
Weinberger
i Schweitzer nie przewidzieli kilku bardzo ważnych rzeczy. Po pierwsze,
utworzenia strategicznego sojuszu Moskwa-Pekin, który mógłby zmienić układ sił
na świecie w taki czy inny sposób. Po drugie, nie spełnił się scenariusz, w
którym niejako katalizatorem wybuchu wojny na skalę światową jest uzyskanie przez
mocarstwa wrogie Zachodowi (zwłaszcza komunistycznym Chinom i neosowieckiej Federacji
Rosyjskiej - przewagi technologicznej nad USA. Po trzecie, autorzy nie
przewidzieli możliwości tzw. „wojny hybrydowej”. Wszystkie kampanie z „Następnej
wojny światowej” przypominają te z poprzedniej. Tymczasem kolejny konflikt
światowy może okazać się konfliktem, w którym pierwszorzędne znaczenie będą
miały nie ogromne zgrupowania, a służby i siły specjalne, dywersja ideologiczna
czy też operacje typu „false flag”…
Caspar Weinberger, Peter Schweitzer, „1998, 1999, 2003, 2006. Następna wojna światowa”, Wydawnictwo Słówko, Warszawa 1999
Scenariusze wojenne (1): http://jaszczur09.blogspot.com/2014/10/scenariusze-wojenne-1.html